Nog geen foto's, maar wel tekst

(Mail gestuurd op 19/09/2006)

Hallo allemaal,

Het is nog eens tijd om wat te schrijven over mijn belevenissen hier. Van zodra ik Internet heb (normaal gezien in de loop van deze week) zal ik waarschijnlijk wel een blog aanmaken, dat is gemakkelijker dan altijd mails sturen en zo kan iedereen die wil meteen lezen wat ik meegemaakt heb, in plaats van eerst de mail van iemand anders doorgestuurd te hebben gekregen. Want het is natuurlijk wel de bedoeling dat deze (en mijn vorige) mail meer mensen bereikt dan de geadresseerden. Stuur dus maar door naar iedereen die er interesse in heeft. Als ik een blog heb, laat ik het adres zo snel mogelijk weten.

Vandaag ben ik een dag terug van onze tweedaagse uitstap naar Kyoto en omstreken. Vooral de eerste dag daarvan was erg fijn. Het begon met een bezoek aan het museum van Hamadzu, een vrij bekend Japans bedrijf dat er toch een geschiedenis van ongeveer 150 jaar op heeft zitten. Niet alles daarvan was even interessant, maar ik ben er toch weer wat wijzer uit geworden. De hele rondleiding was in het Japans (en niet het gemakkelijkste), wat meteen de toon zette voor de rest van de trip. De mensen die geen of weinig Japans kunnen (en dat is ongeveer de helft van de buitenlanders) zullen van die twee dagen dus niet veel begrepen hebben. Dat betekent echter niet dat ze niets aan de trip gehad hebben. Naast bijgeleerd hebben we ons vooral heel erg goed geamuseerd, vooral zaterdagavond. Om 17.45 zijn we toen aangekomen in een echte "ryokan", een Japans hotel met kamers in typische Japanse stijl (schuifdeuren, tatami's, thee, lage tafels...). In onze kamer (die we met zes deelden) lag er een yukata voor ons klaar, dat is iets zoals een kimono, maar veel lichter (dunner) en dus geschikter voor in de zomer. Iedereen heeft die meteen aangetrokken, en ik moet zeggen dat het best een comfortabel kledingstuk is. Foto's daarvan volgen later, aangezien ze met iemand anders toestel getrokken zijn.

Tegen 18.30 was het tijd voor het avondeten, en dat was het meest rijkelijke dat ik ooit heb gezien (tenzij in een restaurant, maar nu moest ik er niet zelf voor betalen). Naast een schotel vol vis en groenten hadden we nog een klein pannetje met wat vlees en een scampi erin, een bordje met twee soorten vis en een kommetje misosoep. het drinken was ・volont・ Jammer genoeg heb ik geen foto van dit alles getrokken, maar ik denk dat het sowieso niet allemaal op één foto kon. Na het eten (ongeveer een uurtje) haalden onze begeleiders een bingobord boven. We mochten immers gratis deelnemen aan een spelletje bingo, en de prijzen waren niet de minste. De eerste prijs was een iPod, de tweede en derde een geheugenstick van 1 gygabyte en voor de rest (in totaal 20 prijzen) waren het vooral dingen ter waarde van zo'n 15-30 euro. Ik heb niets gewonnen, een meisje van mijn klas (in Leuven) wel, met name een leuk fotokader. Daarna was er karaoke, maar zo voor een stuk of tweehonderd mensen leek het me geen goed idee dat voor de eerste keer te doen. Het was wel leuk om naar te kijken, en ik heb ondertussen alweer met wat interessante mensen kunnen spreken, namelijk een paar Taiwanezen, twee Thai en nog een stuk of wat Japanners.

Wanneer ik (of iemand anders uit Leuven) met een Japanse begeleider spreek, valt het wel op dat die mensen ons niveau van Japans meestal toch wel vrij hoog schatten. De KU Leuven en haar proffen heeft hier duidelijk een heel goede reputatie. En dus verwachten ze ook veel van de studenten. Een beetje raar, maar goed, ik denk niet dat iemand te klagen heeft over ons niveau. Ik vind dat de zes mensen uit Leuven zich al goed uit de slag kunnen trekken in het Japans. Uiteraard met wat aarzeling, maar als het over alledaagse dingen gaat kunnen kunnen we meestal zeggen wat we willen zeggen. Het blijft natuurlijk afwachten wat de alom gevreesde placement test, aan de hand waarvan men ons onderverdeelt in niveau's, gaat geven. Wie weet hebben ze hier daarna heel wat minder lof voor ons...

De karaoke heeft jammer genoeg niet lang geduurd (tot 21.30, om de andere hotelgasten niet te hinderen), dus daarna ging iedereen terug naar zijn kamer. De kamer waar ik ging slapen werd echter uitgekozen als rookkamer, en veel interessante rokers waren er niet, dus ben ik vanaf toen gaan praten met de meisjes uit Leuven. Eerst op de gang, waar Matthias, een Duitser en een van de kotverantwoordelijken, er ook is komen bijstaan. Daarna op de kamer van de meisjes, waar we iets later vervoegd werden door de twee andere kotverantwoordelijken, Jamal (uit Australië) en Sergio (een Mexicaan). Opsommen waar we over gepraat hebben zou te lang duren, maar toen we gingen slapen was het in elk geval 03.15. Het heeft wel wat moeite gekost om, eens in mijn kamer, in het pikdonker mijn weg te vinden tussen de slapende lichamen naar mijn eigen plaats.

De volgende dag was iets minder spectaculair. De eerste stopplaats was een museum over waterbeheer, met als belangrijkste gedeelte een video over het water in en rond Kyoto. Echt interessant was die echter niet, aangezien het ten eerste voor de helft pure reclame voor de streek was, en ten tweede ook weer volledig in het niet-student vriendelijke Japans was. Bovendien stond er een groepje Japanners achter ons de hele tijd te praten, wat het luisteren er ook niet gemakkelijker op maakte. En voor het leukste van dat museum, de "rain experience room" (zie foto's), hadden we geen tijd meer. Daarna gingen we immers naar de Touji, een grote tempel in de buurt van Kyoto, maar eigenlijk hebben we daar enkel gegeten. Voor de rest hebben we een foto getrokken voor de tempel, maar binnengaan mochten we niet. Te weinig tijd, dus moesten we direct op de bus en terug naar onze verblijfplaatsen. De tweede dag was dus niet echt fantastisch, maar de eerste dag was al zo goed dat het sowieso niet beter kon worden. De prijs voor dit alles was trouwens maar 1000 yen, terwijl je als je dat op je eentje doet al snel minstens 10000 yen kwijt zou zijn.

Hier ga ik het voorlopig bij laten. Morgen is het immers tijd voor de placement test, en ik moet dus goed uitgeslapen zijn. De kotverantwoordelijken hebben echter wel al gezegd dat we daar echt niet zo bang voor hoeven te zijn, aangezien je zelf kan beslissen over te stappen naar een ander niveau als dat dat je toegewezen krijgt je niet bevalt. Maar we moeten sowieso ons best doen ervoor, dus: slaapwel.

Groetjes,Ruben