Algemene vaagheid

Het is weer eens tijd om mijn belevenissen met jullie te delen. Ik heb er een fijn weekend opzitten, maar om daarover te lezen zullen jullie nog even moeten wachten tot mijn volgend blogbericht af is. Ik wou het hier namelijk eerst hebben over een opmerkelijk cultuurverschil dat mij opviel in de vorm van drie gsm-berichtjes.

Vrijdag, net voor de les begon, kreeg ik een mailtje van een adres dat mij onbekend was, maar aangezien ik twee dagen daarvoor een mailtje had gestuurd naar een van de verantwoordelijken van het orkest van de universiteit hier (waarover straks meer), dacht ik dat het wel van die kant zou komen. Het bericht zelf was echter zo vaag als het maar kon: "Sorry voor het late antwoord (al kon dit Japanse woord ook gewoon als bericht geïnterpreteerd worden), maar kan je op 29 oktober meedoen aan een activiteit?". Geen naam bovenaan of onderaan (zodat ik dus niet wist of het echt de bedoeling was dat ik dat bericht zou ontvangen), en aangezien ik niemand de laatste tijd een mail had gestuurd waarop ik zo'n antwoord terug zou kunnen krijgen, was ik best wel verward. Uiteindelijk bleek het van de backpackersclub (zie lager) te komen, en was het niet echt belangrijk, aangezien dat nog in een volgende vergadering aan bod zou komen.

Tijdens de les Japans kwam er dan een tweede mailtje, deze keer gelukkig wel van iemand die ik kende. Yohei, een jongen waarmee ik al meerdere keren had gepraat en die ons al vaker had geholpen niet verloren te lopen in het mistige administratieve bos dat Japan soms kan zijn, vroeg of het voor mij pastte om direct af te spreken aan het Centrum voor Internationale Betrekkingen. Verder niets, en ik weet nu niet of het aan mij ligt, maar als ik zo'n mail krijg denk ik automatisch dat er iets ergs gebeurd is of tenminste dat die persoon dringend iets moet vertellen. Ik heb dan ook meteen na de les teruggebeld - wat Yohei zeer vreemd vond (kijk maar naar zijn gezicht), want een gsm dient hier nog meer dan in België vooral om berichtjes te sturen - en gezegd dat ik er onmiddellijk heen ging. Uiteindelijk bleek er niets aan de hand, Yohei had gewoon zin om wat te praten en samen dingen te doen. Het was in elk geval leuk, dus klagen doe ik niet, maar ik heb hem toch wel uitgelegd waarom ik daar met een vrij bezorgd gezicht aankwam.

Het derde vage mailtje bereikte me vandaag. Terwijl ik me afvroeg hoe ik in godsnaam die verwarming van de toiletbril kon afzetten (het wordt té warm na een tijdje), kwam er weer een bericht van de backpackersclub binnen. Afspraak om 12.20, zelfde plaats als vorige week. Stuur mij zo een bericht in België, en je krijgt gegarandeerd kritiek van mij dat je niet anticipeert op het feit dat ik - om welke reden dan ook - vergeten zou kunnen zijn waar dat juist was. Het is immers maar een kleine moeite om dat even tussen haakjes te vermelden. In dit geval wist ik dus inderdaad niet welk lokaal dat dat was, maar gelukkig hadden Hilde en Judith het wel onthouden en kwamen we dus perfect op tijd.

Geen enkele van de drie gevallen heeft me dus echt problemen opgeleverd, maar het toont wel aan dat de mensen hier veel meer impliceren en weinig expliceren. Nu zijn er natuurlijk ook wel veel Belgen die bijvoorbeeld in het derde geval ook zo vaag zouden zijn, maar hier gebeurt het echt wel opmerkelijk frequenter. Ook in de Japanse taal wordt er trouwens veel meer geïmpliceerd dan in de meeste Westerse. Ik heb nu te weinig tijd om erover verder te filosoferen (wie mij kent weet dat ik dat maar wat graag zou doen), maar het is in elk geval een interessant verschil, waarmee ik waarschijnlijk nog vaak zal geconfronteerd worden. Vanaf nu zal ik er in elk geval beter op voorbereid zijn, en mij minder zorgen maken als er nog eens een Japanner mij een bericht stuurt dat hij mij meteen wil spreken :)