Seksediscriminatie en wandelen in Kyoto

Zoals beloofd, is het nu vertel-wat-je-dit-weekend-gedaan-hebt tijd. Het korte antwoord is: mij goed geamuseerd. Het langere kan je hieronder lezen.

Ook hier begint mijn verhaal vrijdag, meerbepaald nadat ik Yohei ontmoet had in het Centrum voor Internationale Betrekkingen. Kimura-san, een fijne kerel die ons ook best wel te pruimen vindt, kwam naar ons (in dit geval Judith en ik) toe met de vraag of we geen interesse hadden om mee te werken aan het Toka Ebisu festival, dat begin januari niet zo heel ver van onze deur gehouden wordt. Ik vond het vreemd dat hij zich bijna enkel tot Judith richtte, maar al snel bleek dat dat kwam omdat ze eigenlijk enkel meisjes zochten. Maar ik mocht wel mee op bezoek aan het heiligdom de volgende dag, en aangezien ik toch nog niet echt iets speciaals gepland had - en je hier toch ook wel wat anders moet doen dan studeren - kon ik dat moeilijk weigeren.

De volgende dag sprak ik dus om 9u af met Hilde, Judith, Roos, Tinne en Chuuken, een goedlachse Taiwanees met wie ik voor mijn doen nog vrij veel optrek. We werden vergezeld door Masami Takahashi van het Centrum en namen de trein tot aan het Imamiya Ebisu heiligdom. Daar werden we opgewacht door een priester, die de meisjes verder inlichtte over de taak die hen misschien te wachten staat. Voor dat Toka Ebisu festival zouden ze immers graag een paar buitenlanders hebben om deel uit te maken van de veertig 福娘 (fukumusume, good luck-girls), een taak waarvoor je normaal gezien moet geselecteerd worden uit 4000 tot 5000 meisjes. Wat ze precies moeten doen kan je lezen op de blogs van Judith of Hilde, maar je kan je dus wel voorstellen dat de meisjes dit wat graag zouden doen. Zeker als je weet dat ze de kimono die ze ervoor moeten dragen achteraf mee naar huis krijgen en ze er ook nog eens goed voor betaald worden. Uiteraard zou het oneerlijk zijn tegenover al die Japanse cuties om er gewoon een paar buitenlanders bij te smijten zonder dat die er iets voor moeten doen, dus zal er binnenkort van de vier Leuvenaars een interview afgenomen worden om te bepalen of ze mee mogen doen. Maar het leek in elk geval wel alsof ze er hoe dan ook wat niet-Japanners bij wilden hebben.

En de jongens? Verassend genoeg bestaan er ook 福息子 (fukumusuko, good luck-boys), dus het was niet al geween en tandengeknars voor ons. Wij krijgen wel geen kimono, en ook niet veel geld, maar zo'n festival op zich is toch ook altijd leuk he. Onze taak zou eruit bestaan zaken aan te reiken aan de 福娘, dus erg veeleisend is het allemaal wel niet... Maar het blijft een schitterende gelegenheid om deel te nemen aan de traditionele Japanse cultuur.

Na dat gesprek namen we nog de tijd om de rest van het heiligdom te bezoeken. Op de foto hieronder zie je mij buigen voor een schrijn (staat niet op de foto) na een offer van vijf yen te hebben gebracht. Goed om één wens in vervulling te laten gaan. Daarna volgde de groepsfoto (Takahashi-sensei staat er jammer genoeg niet op) en verlieten we het domein.



Nu we toch in de buurt waren, besloten we meteen ook de Shitennoujitempel te bezoeken, het eerste officiële Boeddhistische heiligdom dat in Japan gebouwd werd. We zijn in de pagode geweest (veel was daar wel niet te zien) en hebben binnenin de tempel een paar hé-dit-hebben-we-gezien-in-onze-cursus-in-Leuven momenten gehad bij bepaalde beelden. Jammer genoeg mocht je daarvan geen foto's trekken.


We hadden nog niet veel zin om daarna al terug te gaan, en de immer vriendelijke Takahashi-sensei stelde voor tesamen naar Umeda te gaan. Ondertussen vielen we bijna dood (ja, ik weet dat dat een contaminatie is) van de honger, en eens aangekomen in Umeda gingen we dan ook meteen een van de vele kleine restaurantjes binnen, waar we zowaar getrakteerd werden door onze steeds nog vriendelijker wordende begeleidster. We moeten er zeker aan denken haar binnenkort wat chocolaatjes of pralines te kopen, aangezien ze duidelijk heeft laten merken dat wel te lusten. Na het eten namen we afscheid van haar en trok ik samen met de vier Leuvenaars naar de 32e verdieping (zie foto voor het zicht op de lelijke stad) van het station om er even een mangawinkel binnen te gaan, aangezien Judith het Japanse verhaal waarop The Lion King gebaseerd is wou vinden. En gevonden heeft, dus blijblijblij.



Daarna was het mijn beurt om geld uit te geven. Ik ben immers al een tijdje op zoek naar een manier om buiten mijn leerboeken op een effectieve, en als het even kon ook iets plezierigere manier mijn kanji (Chinese tekens) te oefenen. En die had ik eindelijk gevonden, in de vorm van het officiële spel van de 漢字能力検定 (kanji nouryoku kentei, Kanji Proficiency Test) voor Nintendo DS, een draagbare spelconsole (een soort geavanceerde gameboy dus). Dat kost natuurlijk wel geld, maar het is het wel waard. Het grote voordeel aan die Nintendo DS is immers dat je een scherm hebt waarop je met een stylus kan schrijven, wat heel erg belangrijk is om de schrijfwijze van je kanji te kunnen oefenen. En uiteindelijk zijn dit soort dingen hier veel goedkoper dan in België (ik heb voor het spel en de console samen minder dan 100 euro betaald). Wees ook niet ongerust: het is niet mijn bedoeling daar nog veel andere spelletjes voor te kopen en daaraan verslaafd te geraken. Het is ook mijn enige niet-abslouut-noodzakelijke aankoop geweest tot nu toe, en zal dat ook voor een hele tijd blijven. Maar de meeste mensen die deze blog lezen zouden me wel genoeg moeten kennen om dat allemaal zelf al beseft te hebben :)

Het werd dan stilaan tijd om huiswaarts te keren, want om 18u hadden we afgesproken met Yohei voor het avondeten. We zaten echter nog behoorlijk vol van het middagmaal en hebben het dan maar bij een bescheiden maaltijd gehouden. Ik had spaghetti met tomatensaus en ansjovis, maar tegen mijn verwachtingen in lagen er niet gewoon stukje ansjovis tussen, maar hadden ze die helemaal in de saus gedraaid, zodat die wel zeer zout smaakte. Tijdens het eten hebben we veel gepraat en goed gelachen, al vroeg Ryo (een vriend van Yohei, en over het algemeen een zeer fijne jongen) zich af waarom ik niet met al zijn grappen lachtte. Dat was pas iets waarmee ik moest lachen!

De volgende dag was het nog vroeger opstaan geblazen, want ik zou met Hilde en Judith eindelijk naar Kyoto gaan voor een heuse berg- en boswandeling. Om geld te besparen (en omdat het toch een stap-dag zou worden) stapten we een eindje van ons vertrekpunt af van de trein. Dat vertrekpunt was in dit geval 銀閣寺 (ginkakuji, het zilveren paviljoen). Noem mij een barbaar, maar ik heb het nooit zo gehad voor al die tempels, en veel kan ik er dan ook niet over zeggen zonder dat het een saaie geschiedenisles wordt. Gelukkig was er een mooie zentuin rond, waar zelfs wat ludieke elementen in verwerkt waren. Zie de foto's!



Maar het was tijd om aan onze wandeling te beginnen, en na een bezinningsmoment (dat klinkt beter dan "rustpauze omdat we toch al een klein beetje moe waren") deden we dat dan ook. De tocht kan als volgt beschreven worden: trappen - bomen - trappen - nog meer trappen - stenen trappen - mooi uitzicht over Kyoto - lunch in het bos - trappen - zingen om de moed erin te houden - wiiieee, het gaat naar beneden - altijd maar naar beneden - aankomst. Het was in elk geval erg plezant, en ik kijk al uit naar een volgende gelijkaardige activiteit. Alles bij elkaar hebben we die dag zo'n 16 km gestapt (vaak bergop), dus we waren wel vrij tot heel moe wanneer we ons eindelijk op de treinzetels konden neerploffen. En wat past er beter na zo'n inspannende dag dan je eens goed te laten gaan en het ongezondst mogelijke eten naar binnen te spelen. Inderdaad, voor ons avondeten zijn we naar de McDonalds hier in de buurt gegaan. Opvallend daar was vooral de klassieke muziek op de achtergrond, dat is best wel aangenaam, zelfs bij zo'n soort eten.


Vandaag op het programma: informatievergadering in het Centrum voor Internationale Betrekkingen en... mijn eerste karaoke-sessie! Benieuwd wat dat wordt? Ik ook, dus ik vertel er volgende keer zeker meer over.

Tot dan neem ik afscheid met dit voorbeeld van uiterst angstaanjagende fauna

Ruben

PS: nu staan de foto's nog wat knullig naast elkaar, maar daar zal ik snel verandering in proberen te brengen (lees: van zodra mijn trage internetconnectie het toelaat)