歌い放題 - All you can sing

*aangezien ik deze tekst vanuit het IT-center typ, kan ik even geen foto's erbijzetten. Maar ze zullen niet al te lang op zich laten wachten*

Jaja, zoals op het einde van mijn vorige post gezegd was het woensdagavond zover: mijn eerste karaoke-ervaring. Ik zou me daar samen met Hilde, Judith, hun respectievelijke roommates Chiori en Ayaka, en Aoi, een vriendin van Ayaka, aan wagen. Chiori zei op het laatste moment wel af, dus uiteindelijk waren we maar met vijf. Wie goed opgelet heeft in de les Japanse namen (of gewoon de vorige zin goed gelezen heeft), ziet onmiddelijk dat ik dus de enige jongen was. Gegeven het feit dat meisjes over het algemeen beter kunnen zingen dan jongens, kan ik moeilijk beweren dat ik niet nerveus was.

De twee Japanse meisjes hadden gekozen voor een karaokebar in Esaka, een twintigtal minuutjes rijden met de fiets. In tegenstelling tot bij ons, doe je karaoke in Japan in het algemeen in een klein kamertje met enkel mensen die je kent, en dus niet voor een grote massa. Het haalt in elk geval heel wat drempelvrees weg, al is de kans natuurlijk iets groter dat je vrienden mindere prestaties langer onthouden en onder luid hoongelach te pas en te onpass vermelden. Maar als vrienden elkaar niet meer in alle hartelijkheid kunnen uitlachen, waar dienen ze dan nog voor?

Omstreeks 20.30u begonnen we met zingen, al weet ik niet meer juist welk lied het nu weer was. Om 21u wenste ik, zoals verwacht, dat er andere jongens meegekomen waren, zodat mijn misse noten niet altijd even hard zouden opvallen tussen al die zoetgevooisdheid. Ik vind niet dat ik echt slecht zing, maar echt goed is het in elk geval ook niet en ik moet vooral meer aandacht besteden aan een juiste toonaard te vinden om in te zingen, zodat ik niet opeens in het midden van een liedje merk dat ik veel te hoog of te laag moet gaan voor mijn capaciteiten.

Maar of het nu goed was of niet, daar heb ik me niet veel van aangetrokken en gewoon gezongen wat ik wou. Dat waren zowel leuke liedjes (YMCA, Summer Nights uit Grease, Paradise by the Dashboard Light, 99 Luftballons) als melodietjes met een speciale betekenis voor mij. En bij die laatste heb ik zeker af en toe een (al dan niet innerlijk) traantje weggepinkt. Zo heb ik Your Song veel minder goed gezongen dan ik gewoonlijk doe, maar ik heb er wel enorm van genoten door de gedachte aan Stefanie. Samen met andere liedjes, zoals The Rose, Eternal Flame en A Whole New World maakte dit van deze avond niet alleen een avond om te herinneren, maar ook een avond waarin ik zelf heel veel mooie herinneringen heb kunnen ophalen, aan al mijn vrienden en familie. En dat heeft me enorm veel deugd gedaan.

Onze karaokesessie duurde uiteindelijk vrij lang, namelijk tot 4u 's ochtends. Moe maar tevreden keerden we naar huis terug en sliepen we nog een paar uurtjes tot we moesten opstaan voor de volgende dag. Het zou immers niet het minst drukke weekend worden...