Goedemorg... ehm, avond

Wie mij kent, weet ik dat ik niet al te veel uren slaap nodig heb, en niet veel moeite heb met een hele nacht op te blijven, zolang dat niet te vaak gebeurt uiteraard. Iets moeilijker is het echter om mijn slaapritme helemaal om te gooien, en dat was wel wat ik dit weekend moest doen.

Samen met Michael, Judith, Hilde en Tinne had ik me immers opgegeven als vrijwilliger bij de organisatie van het Osaka European Film Festival. Dat festival is pas in november, maar vorig weekend vond er een soort uitloper van plaats: het World Television Commercial Festival. Waar komt dat op neer? Wel, dat mensen geld betalen om van ongeveer 22u tot 6u naar reclamefilmpjes te kijken. Niets voor mij, maar het leek wel leuk om daar met zijn allen te helpen. Je laat zo trouwens ook je gezicht zien aan een paar mensen die je misschien in de toekomst wel kunnen helpen met iets, en vooral in Japan is dat toch vrij belangrijk.

Judith en ik hadden nog les tot 14.30, dus we kwamen de eerste dag iets later aan dan de rest van de Leuvenaars, rond 16u. De organisatie had gevraagd indien mogelijk er te zijn om 15u, dus de andere vrijwilligers (en er waren er toch een stuk of 10) waren al druk bezig. Hun taak op dat moment was pachi-pachi's uit te pakken. Pachi pachi is een Japans onomatopee voor handgeklap, en dit waren dus van die plastieken spulletjes met aan weerszijden handjes waarmee je dan geklap kon nabootsen. Ik denk dat de meeste toeschouwers het wel een leuk gadget vonden.

De volgende taak was ballonnen opblazen en die op de stoelen leggen. We waren met genoeg, dus lang duurde dat niet. We trokken nog snel een groepsfoto, en daarna mochten we een kleine versnapering naar binnen spelen. Het echte eten zou immers pas twee uur nadien komen, en het leek de organisatoren waarschijnlijk niet zo handig dat we zouden doodvallen vóór we gedaan hadden met werken.


De ballonnen in de zaal, de groepsfoto & een heroïsch Chupa Chups gevecht

Wat volgde was wat rondgezeul met tafels, stoelen en posters, maar dat is niet echt interessant. Even voortspoelen naar 21.30, wanneer de eerste toeschouwers aankwamen. De taken waren ondertussen verdeeld, en ik kreeg de eer pachi pachi's uit te delen. In het kader van jobcreatie waren we in totaal met vier om die dingen aan de mensen te geven, twee uitdelers en twee helpers. De taak van deze laatsten was de pachi pachi's op tijd aan te reiken aan de uitdelers. Een beetje nutteloos als je het mij vraagt, vooral omdat het vrouwtje dat mij moest helpen niet veel hoger kwam dan de doos waaruit ik normaal gezien de spullen had moeten nemen. Maar het was wel een zeer grappige vrouw, dus voor de rest had ik er zeker geen klagen over.

De mensen mochten nog tot laat op de avond toekomen, en Judith en ik moesten daarom nog een hele tijd aan de ingang blijven staan, terwijl de rest van de vrijwilligers wegfladderde naar alle kanten. Ik denk dat we daar nog tot 23.00 hebben gestaan, waarna we dan maar zelf vervangers gezocht hebben. De uren daarna tot 6u heb ik afwisselend filmpjes gekeken, ben ik in slaap gevallen bij het bekijken van filmpjes, ben ik even buiten gaan wandelen, heb ik Perrier gedronken tijdens de pauze en (vooral wanneer ik moe werd) me geërgerd aan de soms wat te wensen over latende organisatie.

Het leukste moest echter nog komen. Wanneer alle toeschouwers het pand hadden verlaten, mochten wij immers de ballonnen en het vuil dat de mensen achtergelaten hadden opruimen. Dat op zich is uiteraard al een droomtaak, vooral om zes uur 's ochtends, maar als ik dan nog eens vertel dat we al die ballonnen dan nog eens allemaal uit de zaal mochten dragen naar een apart kamertje verderop, kan je je voorstellen dat we waarlijk overliepen van geluk. En, om het met Hilde haar woorden te zeggen, in mijn hoofd klonk dat niet sarcastisch.

Maar hier las ik even een tussenpauze in, om mijn woorden wat te relativeren en zo te voorkomen dat ik een te negatief beeld van dit alles geef. Ik beschrijf hierboven immers wat mijn perceptie op dat moment was, en die kan wel eens negatief beïnvloed zijn geweest door mijn moeheid. Gelukkig heb ik daarna van 8 tot 16 kunnen slapen, zodat de volgende dag op dat vlak veel beter was.

Aan onze taak veranderde er zeer weinig. We moesten nog altijd dingen uitdelen aan de ingang, en voor de rest enkel de ballonnen terugleggen, filmpjes kijken en Perrier drinken. Maar dan zonder zo moe te zijn en (in het geval van de filmpjes) met zetels helemaal vooraan in de zaal. Daardoor heb ik de reclamespotjes toch allemaal vrij goed kunnen zien, en er zaten er zeker een paar goeie tussen. Uit België was er het vrij bekende Donna-spotje, uit Frankrijk die van l'Equipe en ook dat grappig ding met de hond en de beroepsmisvormde keeper kwam aan bod. Er waren echter ook heel wat aangrijpende filmpjes, of filmpjes met een sterke boodschap, zoals dit van Amnesty International. Jammer genoeg bleven de echt goede tot een minderheid beperkt, zodat het mij steeds meer verwonderde dat mensen hier geld voor betaalden (ik dacht dat het zelfs 4000 yen, ofte 25 euro, was). Bovendien lag drie kwart van de zaal tegen 3u al te slapen in hun stoel.


Het einde der ballonnen & Japanners die staan aan te schuiven voor koffie

Al bij al was ik natuurlijk wel blij toen het weer 6u was. Bovendien hadden de meeste mensen deze keer hun vuil én ballonnen zelf meegenomen, zodat we echt niet veel werk meer hadden. De ballonnen mochten trouwens ook eindelijk kapot. Net voor we vertrokken, kregen we nog onze vervoerskosten terugbetaald en twee tickets voor het echte filmfestival in november in de handen gestopt. Het einde van het verhaal? Zoals bijna alle dagen hier, moe, maar tevreden, het bed in.