Lawaai en ruis

Problemen, problemen. De buren klagen dat ze last hebben van lawaai dat uit onze dorm komt. De unief wil dat dat stopt, of er volgen sancties. En dus: spoedvergadering gisterenavond, eerst voor de Japanners, daarna (om 23u) voor de buitenlanders. Wat volgt is een verhaal over mis- of helemaal geen communicatie.

Laat ik eerst even de context schetsen. Vorige week werden er ineens overal in de dorm papieren opgehangen met nieuwe regels: de badkamer in de rechtervleugel van het gebouw mocht niet meer gebruikt worden, na 22u mocht er geen eten meer gemaakt worden of was gedaan worden en na datzelfde uur mocht je ook niet meer binnen op andere mensen hun kamer. De reden was dat er klachten van de buren over nachtlawaai waren geweest, maar meer werd daar niet over gezegd. We werden wel uitgenodigd op een vergadering hieromtrent, die van gisteren dus.

Stel je voor: je steekt een dikke twintig studenten in een kamer en laat hen discussiëren over een probleem waarvan iedereen de gevolgen zal moeten dragen indien het escaleert. Hoe groot is de kans dan dat je discussie vruchtbaar is? Het juiste antwoord is volgens mij "vrij klein", en dat werd gisteren mooi geïllustreerd. Begrijp me niet verkeerd, ik vond het zeer goed dat vele mensen hun best deden om een oplossing te zoeken, maar de manier waarop was niet je dat. Hun oplossing waren zeker niet slecht, maar terwijl ze die naar voor brachten (of eerder: riepen) hielden ze misschien iets te weinig rekening met wat anderen zeiden. Bovendien was er door het snelle tempo van het over en weer geroep te weinig communicatie tussen de buitenlanders en de aanwezige Japanners (de leiders van de dorm), zodat de suggesties niet altijd even deftig vertaald werden in het Japans en er van die kant dan ook weinig feedback kwam. Het gevolg was dat vele buitenlanders, na na vijfenveertig minuten nog geen stap verder gekomen te zijn, de indruk kregen dat het toch niets uithaalde en weggingen.

In feite was dat nog niet zo slecht, want dat maakte dat er niet al te veel mensen meer overbleven en dat die dan ook op een rustigere manier konden zoeken naar een oplossing. En dat lukte aardig, moet ik zeggen. Al snel waren we het erover eens dat dit probleem bij de basis aangepakt moest worden. We wisten immers nog altijd niet wat het probleem juist was ("lawaaioverlast" alleen is een beetje vaag, niet?) en vreemd genoeg konden de leiders ons ook niet veel meer vertellen over de klachten die we gekregen hadden. We hadden tevoren wel te horen gekregen dat de buren naar verluidt zelfs al bij de universiteitsrector gaan klagen waren, dus het leek in elk geval wel ernstig. Om de oorzaak te vinden leek het dan ook best twee dingen te doen: enerzijds zelf zoeken waar het lawaai vandaan komt, anderzijds (en hier heb ik vooral op gehamerd) duidelijk communiceren met de buren. Niet alleen kunnen zij zo laten weten wat het probleem juist is, we tonen er ook meteen onze welwillendheid mee. Samen werken met de buren op zoek naar oorzaken en oplossingen leek ons dan ook veel beter, eerder dan een paar preventieve maatregelen zoals bovenstaande die misschien niet eens veel gaan helpen, aangezien we helemaal niet zeker weten of het probleem effectief daarvan afkomstig is. Wij kunnen dan bijvoorbeeld een maatregel nemen, en de buren kunnen ons dan meteen vertellen of dat geholpen heeft of niet. Als we ondertussen zelf ook actief zoeken naar de oorzaak (bijvoorbeeld door af en toe zelf eens buiten te gaan luisteren), lijkt het mij verre van onmogelijk daaruit resultaten te halen waarmee iedereen tevreden kan zijn.

Maar terwijl dat allemaal mooi is in theorie, waren de Japanners er heel wat minder enthousiast over. Wat ze ons immers blijkbaar vergeten waren te zeggen was dat de buren meteen een oplossing wouden, en het liefst in de vorm van zo streng mogelijke regels. Matthias vertelde me achteraf dat ze waarschijnlijk willen dat deze dorm de traditionele Japanse regels implementeert, wat er bijvoorbeeld op neerkomt dat iedereen na 22u op zijn kamer moet zijn. En misschien ligt het aan mij, maar met zo'n regels lijkt een avondklok niet meer veraf.

Wat moet er dan gedaan worden? Blijkbaar kunnen we niets anders doen dan zo snel mogelijk een oplossing te vinden. Maar die moeten we wel liefst vinden zonder eerst de oorzaak deftig te kunnen onderzoeken, en zonder te communiceren met de klagers. Tja, dan lijkt er inderdaad niets anders op te zitten dan een beetje te gokken waar het probleem vandaan komt en op die plaatsen dan maatregelen nemen.

Nu, eerlijk gezegd denk ik niet dat veel studenten het erg lastig gaan hebben met de meeste van die maatregelen. Maar wie mij kent, weet dat ik op bepaalde principes erg gesteld ben, en een daarvan is communicatie en samen naar oplossingen zoeken. En het is dus frustrerend als wij gewoon ja moeten knikken, zeker als we bereid zijn alle moeite te doen om zelf een oplossing te vinden.

Ik ben in elk geval zeer benieuwd waarop dit alles zal uitdraaien. Het zou me niet verbazen als er sowieso tot nu toe nog niet veel gecommuniceerd zou zijn geweest met de buren, en dat de verhalen over de wensen/eisen van de buren niet altijd op feiten gebaseerd zouden zijn. Een van de Japanners zei trouwens als argument "die buren zijn even oud als mijn ouders, dus denken ze waarschijnlijk gelijkaardig". En dat kan zeker waar zijn, maar ik hoop dat ze dat wel eerst even nagevraagd hebben.

Maar ik vraag me vooral af of men dat van de buren niet in het begin van de vergadering, of nog beter, al veel eerder, had kunnen zeggen. Dan hadden we ons in elk geval de moeite kunnen besparen naar logische oplossingen te zoeken, want het is duidelijk dat die in dit geval niet zullen helpen. Dit was dus een verhaal over ruis tussen buitenlanders onderling en tussen buitenlanders en Japanners, maar vooral over schijnbare radiostilte tussen buren.