Twee dingen vooraf:
- Mijn nieuwjaarskaartjes zijn nog niet verstuurd wegens een kleine vergetelheid van mijn kant, zijnde het kopen van postzegels. Ik doe het echter zo snel mogelijk.
- Stefanie wees me er net op dat ik blijkbaar bepaalde reacties op deze blog eerst moet goedkeuren voor ze hier verschijnen. Ik had al van andere mensen gehoord dat ze een bericht hadden proberen na te laten en daar niet in leken te slagen, maar ik ben dat toen telkens - vergeef het mij - vergeten na te kijken. Nu ik dat wel eens heb gedaan, zag ik dat er een tiental berichtjes op mijn goedkeuring aan het wachten waren zonder dat ik er iets van wist. Ik weet zelf niet goed hoe het komt dat sommige berichten automatisch doorgelaten worden en andere niet, maar vanaf nu zal ik in elk geval regelmatig kijken of er niet zo'n berichten zijn. Excuus aan wie de moeite heeft gedaan een reactie te plaatsen zonder dat deze verscheen. En bedankt voor de vele reacties, zowel via mail als blog!
Allereerst wil ik iedereen nogmaals een heel erg gelukkig nieuwjaar wensen. Ik kan enkel hopen dat jullie ervan genoten hebben. Als nieuwjaarskaartje bied ik graag
dit aan, gemaakt door broer Jacob en papa Bart. Een mooie animatie en ontroerend tekstje; deze keer ben ik het die moet zeggen dat ik het zelf niet beter zou kunnen gedaan hebben. Proficiat en bedankt allebei!
Zoals ik in (deel 1) al vermeldde, hebben wij hier Nieuwjaar wel op een heel speciale manier gevierd. Voor wie een kort geheugen heeft én te lui is om even naar beneden te scrollen om (deel 1) even te herlezen: Judith, Hilde en ik hadden met een paar andere mensen van de backpackerscircle afgesproken om in Kobe een berg of twee (de Maya en de Rokkou) te beklimmen, op de top te overnachten en dan 's ochtends naar de zonsopgang te kijken.
Uiteraard hadden de meeste mensen van de circle andere verplichtingen op deze feestdag, waardoor we in totaal maar met z'n elven waren. Niet dat ik dat heel erg vond, want grote groepen zijn geen goede gesprekspartners. En Japanners zijn dat over het algemeen meestal toch al niet zo, dus...
De bedoeling was om tegen ongeveer 17u te vertrekken vanuit ons klein lokaaltje niet zo
ver van de unief. Dat ging al fout toen Ken (vorig jaar leider van de circle) door omstandigheden bijna drie kwartier later was. Maar ook daarna werd duidelijk dat haast bij deze activiteit blijkbaar niet nodig was, want terwijl ik dacht dat we meteen op de trein gingen springen richting Kobe, bleek dat we eerst nog rustig een plekje om te eten gingen uitzoeken. Eens geen tijdsdruk hebben was wel leuk, maar ik vroeg me dan toch wel af of we onze doelstelling van om 22h op de top van de berg te staan wel zouden halen.
Toen we eindelijk in Kobe aankwamen en begonnen aan de eerste beklimming (de Maya-berg) bleek dat echter al helemaal niet meer de bedoeling te zijn. Sterker nog, wegens tijdsgebrek zouden we het enkel bij de Maya houden. Nu was dat op dat moment wel begrijpelijk, aangezien we nog voor middernacht eten moesten klaarmaken (zie verder), maar ik vond het toch jammer dat we de Rokkou alweer (zie bericht "We gaan op bergenjacht" van ongeveer twee maanden geleden) niet zouden beklimmen en vroeg me toch af of we dan niet beter wat meer voortgemaakt hadden voor we naar Kobe vertrokken. Maar er was dus niets aan te doen, en aangezien de Maya minder dan 700 meter hoog is, kwamen we al vrij snel op de top aan.
Nu viel de koude tijdens het wandelen nogal mee, aangezien we heel de tijd in beweging waren en de bomen ons beschutten tegen de wind. Eenmaal boven duurde het echter niet lang voor mijn handen en tenen helemaal bevroren waren, en echt bevordelijk bij het opzetten van de tent
en was dat natuurlijk niet. Uiteindelijk lukte dat toch (al had dat niet veel met mijn hulp te maken) en konden we stilaan aan het eten beginnen. Dit diende niet zozeer om de honger te stillen, maar is een Japans gebruik om het oude jaar af te sluiten. Het gaat hier over toshikoshi soba, lange boekweitnoedels. De naam betekent "overgang van het (ene) jaar (naar het andere)" en deze maaltijd moet dan ook gegeten worden voor middernacht. Er wordt gezegd dat de lange slierten symbool staan voor een lang en gelukkig leven, en aangezien Nieuwjaar toch een feest is waarbij men aan de toekomst denkt past dit er inderdaad wel bij.
Eens de noedels op waren, restte ons niet veel meer dan te wachten op middernacht, de echte start van het nieuwe jaar. Men vertelde ons dat er vuurwerk te zien zou zijn in de stad beneden, zodat we toch nog eens de moeite wouden doen onze bevroren ledematen te vergeten om bij een verzamelde menigte te gaan staan aan het panoramapunt van dienst. Nu middernacht steeds dichterbij kwam, vroegen we ons wel af hoe Japanners zich gedroegen als het zover was. Na enige rondvraag bleek dat er van drie kussen alvast absoluut geen sprake kon zijn. De gezichten en reacties van onze Aziatische vrienden toen we vertelden dat dit de gewoonte was in België waren echt wel hilarisch, vooral toen ze ontdekten dat het bij ons ook perfect normaal is als mannen elkaar drie kussen geven. Bijna doodsbenauwd vroeg er uiteindelijk eentje: "op de mond?", en hij was zichtbaar opgelucht te horen dat het alvast niet zo decadent werd.
Wat ze wel kenden, was het aftellen net voor 12u. Aangezien we op een berg zaten, was er
uiteraard geen groot elektronisch bord, noch tv-scherm om ons daarbij te helpen, en dus moesten we het doen met behulp van onze gsm-klokjes. Klokslag twaalf kwam en ging naar onze normen vrij onopgemerkt voorbij, uitgezonderd wat flauw handengeklap en een vuurwerk dat er geen was. Terwijl ik me bij vuurwerk iets voorstel dat zich van de grond naar de lucht beweegt, leek wat we in de haven beneden zagen immers eerder op een licht"spektakel" dat men voor een zacht prijsje bij de lokale Aldi op de top had kunnen tikken. Maar dat belette ons Belgen er natuurlijk niet van de gebruikelijke kussen uit te wisselen. De Japanners maakten dat ze snel uit de buurt waren, teneinde zelf niet ten prooi te vallen aan al deze verderfelijkheden.
Terug bij onze tentjes was er nog allerlei lekkers, zoals warme
mochi (rijstcakejes) en zelfs een bescheiden (maar zeer lekkere) kaasfondue. Allemaal goed en wel, maar als we naar de zonsopgang wouden kijken moesten we wel opstaan om 6u, en dus was het tijd om ofwel te gaan slapen, ofwel te beslissen een nachtje door te doen. Bijna alle Japanners kozen voor het laatste, maar wij zagen het niet echt zitten die koude (ondertussen was het immers al goed aan het vriezen) nog langer te trotseren en kropen dan ook in onze tent. Opvallend: het was een van de eerste keren dat men het normaal leek te vinden dat jongens en meisjes samen sliepen.
Slapen bij zulke temperaturen is niet zo eenvoudig, maar met behulp van mijn geleende slaapzak en dankzij enige ervaring met slapen in moeilijke omstandigheden lukte het uiteindelijk toch nog behoorlijk, naar verluidt in tegenstelling tot bij de anderen. Zes uur kwam natuurlijk wel veel te snel, en het leek zelfs nog kouder te zijn dan de vorige nacht. Maar we waren gekomen om de zonsopgang te zien, dus grabbelden we nog halfblind naar onze fototoestellen en kropen onze tent uit. Daarna volgde een tijd van wachten, terwijl we de lucht langzaam zagen verkleuren en alvast wat foto's trokken - geen sinecure met zo'n koud weer dat je handen oncontroleerbaar beginnen te schudden. Na een twintigtal minuten was het dan eindelijk zover: een lichtgevende bol die opeens vanachter een heuvel kwam piepen en daarna opvallend snel zijn tocht naar boven voortzette. Snel wat foto's trekken dus, en dan terug naar de tentjes om op te ruimen en te vertrekken. Of toch niet, want - ook al was ons vertrek gepland om 8u - er leek alweer geen haast bij te zijn en de Japanners wouden nog ontbijten. Zeer leuk, maar ze hadden dat wel eens op voorhand mogen zeggen, zodat ik mijn ontbijt uit mijn zak had kunnen halen voor ik die slaapzak enzo erin propte. Aangezien het me bijzonder veel moeite had gekost om mijn zak daarna toe te krijgen (herinner u mijn bevroren handen), had ik niet echt veel zin om alles er weer uit te halen. Nu was er wel een voordeel aan het feit dat we om 8u nog steeds op dezelfde plaats zaten, namelijk dat de drie Belgen dan voor de tweede keer nieuwjaar konden vieren, deze keer dan volgens Belgische tijd. Alweer aftellen, drie kussen geven en lachen met Japanners die letterlijk terugdeinsden bij de suggestie ook deel te nemen aan dit semisatanische ritueel.
Na een groepsfoto was het dan toch tijd om eens aan de afdaling te beginnen. Een perfect moment om de gekke buitenlanders weer eens te verrassen, moeten de Japanners gedacht hebben, want opeens vertelden ze doodleuk dat we (wegens tijdgebrek en de koude) dat met de kabellift gingen doen. Nu ligt het misschien aan mij, maar ik denk dat je geen genie moet zijn om de inconsistentie te zien tussen een groep die zichzelf "backpackerscircle" noemt en het afdalen van een nog niet eens zo hoge berg via een ander middel dan je eigen voeten. Een lichte teleurstelling voor ons dus, maar het is nu ook niet iets waar je je dag door laat verpesten. Bovendien kregen we een glaasje sake (Japanse alcohol) tijdens het wachten op de kabellift.
Wat we ook niet wisten, was dat het niet de bedoeling was meteen naar huis te gaan nadat we van onze berg gekomen waren. Er stond immers nog een tempelbezoek op het programma. Ik neem aan dat het voor de Japanners heel vanzelfsprekend is dit te doen op Nieuwjaar, waardoor ik wel kan begrijpen dat ze er niets van gezegd hadden op voorhand. Lang zijn we er ook niet gebleven, ze wouden er vooral hun jaarlijkse geluksvoorspelling gaan halen. Deze staat op een papieren strookje met bovenaan een algemene geluksvoorspelling (gaande van Groot Geluk tot Grote Vloek) en daaronder dan wat meer specifieke uitleg. Een beetje als een horoscoop dus, maar dan uitgebreider. Ik ben uiteraard veel te saai om aan zulke dingen mee te doen.
Daarna was het dan toch tijd om uniefwaarts te keren. Een treinreis en korte wandeling naar
mijn kot later lag ik in mijn bed, moe van een licht gebrek aan slaap de avond ervoor, maar toch ook blij dat ik eraan had deelgenomen. Om 19u die avond volgde dan nog een klein nieuwjaarsdineetje met Judith en Hilde, al hadden we wel wat moeite met het vinden van een plaats die open was en waar je enigszins deftig kon eten. Het werd uiteindelijk de Amerikaanse "taverne" hier in de buurt, wat erg ongezellig klinkt en dat naar mijn normen meestal ook is, maar aangezien de meeste Japanners met Nieuwjaar niet op café gaan zat er erg weinig volk, waardoor het best nog meeviel. Het is eten is er in elk geval altijd dik in orde, in dit geval koos ik voor een schotel van rijst met currysaus, gesmolten kaas en kip met daar bovenop een vrij dikke laag sla. Zeer lekker, en dus toch wel een geslaagd einde van de dag.
Om af te sluiten mijn goede voornemens voor het nieuwe jaar:
- regelmatiger zelf contact zoeken met mensen in België (via msn of andere). Dat had ik al eens gezegd, maar het is altijd goed om mezelf er nog eens aan te herinneren.
- minder McDonalds eten. In België deed ik dat ongeveer twee keer per jaar, maar hier is het veel goedkoper, een argument dat het wel vaker haalt bij arme studenten als ze op zoek zijn naar eten. Maar het blijft ongezond, dus vanaf nu is beperken de boodschap.
Voor de rest ga ik vooral mezelf blijven, in het graag zien van vrienden en familie, in mijn studieaanpak en in al mijn gekke karaktertrekjes waarmee iedereen het van tijd tot tijd wel eens moeilijk heeft, maar die jullie toch ook moeilijk zouden kunnen missen volgens mij... Ik kan jullie enkel aanraden hetzelfde te doen.
Ten slotte zeg ik nog een laatste keer:
Gelukkig Nieuwjaar!
Ruben
