Er wordt hier ook nog naar België teruggekeerd!

Ja, het is alweer heel lang geleden dat deze blog vernieuwd werd. Dat heeft in dit geval een goede reden, die ik zo meteen zal uitleggen. Aangezien er de laatste tijd toch een aantal vermeldenswaardige zaken gebeurd zijn, is het echter sowieso mijn plicht nu toch een kleine update te bieden, vooral dan over wat praktische zaken.

Het belangrijkste is dat ik eindelijk de datum van mijn terugkeer vastgelegd heb. Op 27 juli vertrek ik hier, reis dan een paar uur terug in de tijd(zones) en kom tegen 20u aan in Brussel-Zuid. Die reis maak ik in tegenstelling tot in februari niet alleen, maar samen met Hilde. En dat is toch altijd leuker, zo'n reis van ongeveer dertien uur niet alleen te moeten maken.

Ik moet zeggen dat ik er naar uitkijk. Ik heb hier de (levens)ervaring opgedaan in de mate dat ik dat wou, heb mijn Japans genoeg kunnen oefenen om te kunnen zeggen dat dit jaar ook op dat vlak absoluut niet zinloos is geweest, maar vooral wordt het tijd om iedereen terug te zien, om terug te zijn in mijn vertrouwde omgeving, om mijn gewone leven te hervatten. Ik ga zeker niet zeggen dat ik het hier beu ben, want dat is niet het juiste woord, maar mijn verblijf in Japan heeft in elk geval lang genoeg geduurd. Meer daarover later, maar laat me nu gewoon zeggen dat het, behalve om mijn Japans nog wat bij te schaven, niet veel zin zou hebben om hier nog veel langer te blijven.

27 juli, dat betekent nog een kleine twee maanden. Er staan nog een aantal activiteiten op het programma, zoals eindelijk toch eens naar Tokio gaan, het aquarium van Osaka bezoeken, de Fuji beklimmen (wat eigenlijk ook in Tokio is, maar gezien de vermoeiende aard van die activiteit zullen we waarschijnlijk niet veel van de stad zien) en een karaokemarathon (indien dit doorgaat, volgen er later zeker nog details over dit evenement). Voor de rest zal ik me waarschijnlijk onledig houden met de gebruikelijke dingen: studie, wat opzoekingswerk, karaoke, interessante gesprekken (of pogingen tot)...

Jammer genoeg ben ik de laatste tijd wel wat belemmerd in mijn dagelijkse leven, wegens voor de elventachtigste keer computerproblemen. Het begon allemaal toen ik (ondertussen al ongeveer drie weken geleden) 's ochtends terugkwam van de karaoke (voor wie hier nog niet van op de hoogte was: naar de karaoke gaat men hier normaal gezien van 22u tot 5u) terwijl het hevig aan het regenen was. Bij het binnenkomen van mijn kamer stelde ik vast dat ik om een of andere reden mijn computer voor het raam had laten staan. Voor het open raam. Vol afgrijzen zag ik mijn laptop omringd door een plasje water, en ik vreesde al het ergste voor het arme ding. En inderdaad: toen ik het toestel probeerde aan te zetten was het al snel duidelijk dat er iets niet pluis was. Na ongeveer een minuut viel het vanzelf uit en was er niet veel leven meer in te krijgen.


En toen... werd ik wakker. Ja, het was een droom. Ik hoop dat niemand dacht dat ik echt zo gek zou zijn om een computer voor een open raam te laten staan. Het was ook niet moeilijk te verklaren waarom ik die droom had gehad: twee dagen daarvoor was ik inderdaad 's ochtends door de gietende regen van de karaoke teruggekeerd, had ik mijn raam inderdaad open laten staan en had het heel lichtjes binnen geregend. Maar gelukkig stond mijn computer zoals gewoonlijk op een veilige plaats, beschut van al die nattigheid.


Opgewekt na vast te stellen dat het maar een nare droom was en aangezien het nog te vroeg was om te ontbijten, nam ik me voor eerst eens te kijken of er de voorbije dag iets noemenswaardigs gebeurd was. Als een kind van deze tijd, doe ik dat gewoonlijk op Internet, en zodoende nam ik plaats achter mijn computer, terwijl ik zachtjes "de meeste dromen zijn bedrog" begon te neuriën. En toen...

BIIIEEEP


BIEP

BIEP


Drie scherpe geluiden. Mijn eerste gedachte was: verdorie, nu deed ik nog zo mijn best om zachtjes te neuriën, opdat mijn kamergenoot Takuma niet wakker zou worden, en dan moet die gekke computer toch wel lawaai maken zeker. Dat maakte echter al snel (waarschijnlijk 0,002 seconden later) plaats voor bezorgdheid, want een computer die drie keer luid biept bij het opstarten is niet wat je normaal zou noemen, en ook het feit dat er niets op het scherm kwam vervulde me niet meteen met optimisme. Aangezien geen toetsencombinatie, noch lieve woordjes konden baten kon ik het toestel enkel helemaal uitschakelen en nog eens proberen. Want je weet nooit, misschien hebben computers ook soms moeite om uit hun bed te kruipen en functioneren ze nadat hun slaap brutaal en plotsklaps onderbroken is (in dit geval niet door een "dekselse wekker", maar door iemand die op de knop "power" duwt) ook niet altijd optimaal. Maar dan zou het de tweede keer wel moeten lukken, toch? Niet dus. En ook niet de derde, vierde of tiende keer. Waarna ik moest vaststellen dat het ding moeilijk anders kon worden beschreven dan als "defect".


Dat is het hele verhaal achter de nieuwe computerproblemen. Deze keer dus niet gewoon internet of zoiets anders waarvan je zegt "ja, dat is niet leuk, maar roeiend met de riemen die je hebt zal je ook wel de kust bereiken". Neen, deze keer is de boot op onverklaarbare wijze verdwenen in volle zee. Ik zou immers echt niet kunnen zeggen wat het veroorzaakt heeft. Ik let er altijd op mijn computer op een goede, beschutte plaats te zetten, zorg ervoor dat er nooit teveel stof in de buurt ligt en laat de stekker nooit in het stopcontact zitten wanneer ik ga slapen. Desalniettemin zit ik nu dus met een defecte computer. Een troost: uit mijn eigen bevindingen (lees: afgaande op het geluid dat de laptop maakt en het feit dat ik hem nog steeds in standby-modus kan zetten door het scherm dicht te klappen), bevestigd door een paar andere mensen met verstand van computers, lijkt het alleszins dat de harde schijf niet beschadigd is. Wat het wel is, daar ben ik niet helemaal zeker van (ik gok op de videokaart). Het grappigste van het hele verhaal is dat ik maandag naar de lokale afdeling van de firma die mijn laptop gemaakt heeft (HP) geweest, en dat ze me zelfs daar niet konden helpen. Omdat het model dat ik heb niet in Japan verkocht wordt, mogen of kunnen ze mijn laptop niet maken, zelfs niet als ik wereldwijde garantie heb. Het ziet er dus niet naar uit dat ik die laptop hier nog ga kunnen gebruiken...

Aangezien ik gewoon ben ongeveer al mijn school- en ander werk op computer te doen, en het ding bijvoorbeeld ook al mijn muziek bevat (die ik meestal nodig heb om optimaal te kunnen werken), is het nu wel even aanpassen. Mijn dagschema is grondig door elkaar gegooid. Ik spendeer nu veel tijd in de computerklassen hier, maar aangezien daar elke dag toch vrij veel volk zit dat niet altijd even stil is, gaat alles toch veel trager vooruit dan het zou moeten. Zo traag zelfs, dat ik jammer genoeg een les heb moeten laten vallen, omdat het voorbereidende werk dat ik ervoor moest doen zonder eigen computer gewoon te veel tijd in beslag nam.


Voor iemand me een preek geeft over afhankelijkheid van moderne electronica, wil ik zeggen dat dergelijke computerproblemen al dat werk zeker niet onmogelijk maken. Het zorgt er echter wel onvermijdelijk voor dat alles meer tijd in beslag neemt, en het kan niet de bedoeling zijn dat er daardoor geen tijd meer overblijft voor zaken waar ik echt van geniet. Indien ik zaken als lessen daarover prioriteit zou geven, zou ik er niet blijer op worden, wat ironisch genoeg zou leiden tot minder goede prestaties tijdens die lessen. Vandaar dus.


Wat is er hier ondertussen nog gebeurd? Ik heb voor de eerste keer een echte Japanse presentatie gegeven, en niet over een simpel onderwerp. Voor de groepsodracht van het seminarie van Recht had ik me aangesloten bij het groepje dat de rechterlijke macht en het systeem errond in het algemeen ging bespreken. Dat klinkt nu niet meteen ongelooflijk boeiend, maar gelukkig was iedereen in ons groepje akkoord dat we ons zouden concentreren op het jurysysteem. Japan zal dit vanaf 2009 invoeren, en dus leek het onze Japanse vrienden geen slecht idee enerzijds de Japanse kant te bespreken en dan daarna ook eens te kijken hoe het er in de rest van de wereld aan toe gaat. Nu mag je eens raden wie voor dat laatste verantwoordelijk was. De "rest van de wereld" werd dan wel al snel gereduceerd naar Belgie, op een korte inleiding over de verschillen tussen de twee grote soorten van lekenrechtspraak na.

Zelfs wanneer het beperkt bleef tot Belgie, was dat niet echt een simpele opdracht. Dit was immers geen les voor buitenlanders, maar een voor Japanners. Ik krijg er geen punten of credits voor, maar die mensen wel, en voor hen was het dus wel belangrijk dat het groepswerk op iets leek. Dat zal waarschijnlijk wel de reden zijn geweest voor hun bezorgde blikken toen ik zei dat ik mijn stuk wel zelf wou presenteren. In ons geval zaten er zes mensen in de groep, en we hadden afgesproken dat de helft zou schrijven en de andere helft zou presenteren. Maar dat schrijven zag ik nu ook niet echt zitten, want in academisch Japans ben ik nu nog niet echt thuis. Ongetwijfeld hadden ze wel vriendelijk aangeboden me te helpen op dat vlak, maar dan zou ik waarschijnlijk zelf te weinig (kunnen) doen, wat niet zou stroken met mijn motivitatie voor het volgen van dit vak (actief deelnemen aan een echte Japanse les). Dus: ik ging de presentatie doen.


Daar hield de verrassing trouwens niet op, want toen ik zag wat Japanners bedoelen met de term "presentatie", viel ik bijna in slaap. Blijkbaar zijn de vereisten voor het geven van een happyou in het geval van universiteitsstudenten de volgende:


1. kunnen lezen

2. kunnen lezen op zeer monotome wijze


De studenten van dienst gingen vooraan zitten, namen hun blad voor zich en begonnen te lezen op een toon die nieuwslezers op operazangers deed lijken en op zodanige saaie, emotieloze wijze dat ik Abe Shinzo eerder met Urbanus zou vergelijken dan met hen. Zelfs onderwerpen die me interesseerden, zoals de doodstraf, werden daardoor ondraaglijk om naar te luisteren. Ik heb dan uitgelegd aan de leden van mijn groep dat we zoiets in Belgie niet gewoon zijn (en ook wel dat je zwaar zou falen als je op die manier een presentatie probeert te geven) en dat ik daarom graag "zou verkrijgen dat ik het op mijn eigen manier mocht doen". Naar goede gewoonte, kwam er niet veel reactie daarop, en dat betekent dus ook geen protest.

Wat volgde was wat opzoekings- en schrijfwerk. Uiteindelijk had ik twee bladzijden met een algemeen overzicht van ons jurysysteem (voor wie het interesseert: wij hebben iets dat het dichts aanleunt bij 陪審制, en dus niet een 参審制 of 裁判員制) waar ik best tevreden mee was. Een week voor de presentatie ben ik dan nog eens samengekomen met iemand uit mijn groepje die al wat ik zei mooi op papier zette, en voor de rest restte me enkel nog de voorbereiding van mijn "optreden": een paar mooie tabelletjes maken en die zo snel mogelijk op een bord leren tekenen. En dan maar oefenen he.

De dag zelf dan. Laat ik maar meteen zeggen dat ik niet ontevreden was. Het contrast was in elk geval groot: de twee andere mensen die de presentatie moesten doen deden dat op de hierboven beschreven manier, en ondertussen zat ik braaf op een stoel in het midden, met mijn bril op die ik voor niets anders nodig had dan om er extra braaf en intelligent uit te zien. Toen het eindelijk aan mij was, stond ik echter plots recht en begon meteen op het bord te tekenen. Zelf heb ik er niet echt op gelet, maar volgens ooggetuigen keken de aanwezigen daar wel even vreemd van op. De presentatie zelf ging vrij vlot en met behulp van mijn bordtekeningen heb ik denk ik wel alles duidelijk kunnen maken. Een goede, positieve en vanwege het grote contrast ook wel grappige ervaring dus.

Wat ten slotte ook wel nog het vermelden waard is, is mijn gesprek met twee Japanse christenen hier. Het is ondertussen denk ik wel al duidelijk dat ik niet echt wild ben van gesprekken met Japanse studenten, aangezien velen liever niet lijken te praten over diepgaandere zaken dan het weer of hun favoriete sport. Dat is uiteraard overdreven, maar het is in elk geval zo dat ik al vaak teleurgesteld ben geweest wanneer ik een gesprek met Japanners probeerde aan te knopen. Het deed me dan ook deugd toen twee mensen die ik vrij toevallig had leren kennen spontaan begonnen te spreken over iets ingewikkelds als geloof.

Nu beschouw ik mezelf wel nog als christen (ik ben immers zo opgevoed, en ik kan me wel vinden in de christelijke waarden), maar mijn geloof in de Kerk als instituut ben ik al een heel tijdje kwijt. De twee mensen waar ik mee gesproken heb gingen echter beiden nog bijna elke zondag naar de kerk, dus het was zeker niet zo dat we het over alles eens waren. Ze boden me echter de kans eerlijk mijn mening te geven over alles en toonden daar ook alle tekenen van respect voor (en vice versa, uiteraard). Zo argumenteerden ze dat het feit dat er in zoveel landen over de hele wereld christenen waren, toch betekende dat de christelijke boodschap de moeite waard was. Daarop heb ik geantwoord dat dat inderdaad deels waar was, maar dat je als je het hebt over de verspreiding van het christendom moeilijk de minder leuke zaken, zoals de kruistochten of het kolonialisme, kan vergeten. En ook daar gingen ze akkoord mee. Op die manier hebben we eigenlijk een zeer vruchtbaar gesprek gehad, niet altijd over even gemakkelijke onderwerpen (zoals toen het ging over hoe de bijbel te interpreteren), maar wel steeds op een zeer positieve manier. Ik moet dus zeggen dat ik best wel onder de indruk was.

Hier sluit ik mee af voor vandaag, en waarschijnlijk weer voor een tijdje. Om een idee te geven hoe weinig tijd ik met mijn computerproblemen nog over heb voor zaken als blogs schrijven: aan dit bericht ben ik meer dan een week bezig geweest, aangezien ik op de weinige dagen dat ik tijd had voor andere zaken dan schoolwerk ook maar maximaal twintig minuten hieraan kon besteden. En dan heb ik het geheel nog niet eens kunnen nalezen, dus mijn excuses voor eventueel fouten of inconsistenties.

Dus: hou jullie goed, veel succes met de examens voor wie die heeft en tot nog eens he

Ruben