pre-Matsumoto blog

Even vooraf: er zijn heel wat nieuwe foto's beschikbaar, klik daarvoor hier. Slechts twee van de vijf gebeurtenissen waarvan ik foto's heb worden hieronder beschreven, maar vragen ivm de andere zijn natuurlijk altijd welkom. Ik heb hieronder weer een vrij beknopt verslag gegeven van de twee opmerkelijkste gebeurtenissen. Er zijn zeker nog heel wat zaken waarover ik zou willen vertellen, vooral dan een paar grappige en/of interessante anekdotes. Maar de tijd ontbreekt, dus (voorlopig) zal het beperkt blijven tot wat hieronder te vinden is.

Ah, morgen naar Matsumoto om daar voor een kleine week kerstmis te gaan vieren met wat andere Belgen. Ik kijk er al naar uit, maar eerst wil ik wel nog mijn blog even bijwerken. Anders duurt het nog een week voor dat gebeurt, en jullie hebben al lang genoeg moeten wachten. Over de omstandigheden waarin de foto hiernaast is getrokken vertel ik zo dadelijk, maar eerst ga ik een kleine twee weken terug in de tijd. De datum: 12 december, de verjaardag van Hilde én Chuuken. Reden genoeg om feestjes te bouwen dus, maar we hebben het natuurlijk wel zeer bescheiden gehouden...

Aangezien ik danig verwend was geweest op mijn verjaardag door mijn twee kansaibuddies, hielp ik graag iets gelijkaardigs op poten te zetten voor de jarige deze keer, Hilde dus. Nu had deze zelf wel al een paar dingen gepland, dus een echte verrassing konden we niet meer uit onze mouw schudden, maar we konden tenminste originele cadeautjes kopen. Of dat gelukt is, moet je aan Hilde vragen, maar ze zag er alvast erg blij uit. Toevallig kregen we op de plaats waar we gingen eten elk een gratis portie gyoza, waardoor de pret al helemaal niet meer stuk kon. Op speciale dagen als deze kan je een maaltijd natuurlijk niet afsluiten zonder dessert, en daarvoor trokken we andermaal naar de chocolatier/pattiserie hier in de buurt. Een heerlijk stuk taart, een koffie en talloze gekke gespresonderwerpen later (een greep uit het aanbod: kerstliedjes, Sinterklaas en de waarde van een zak rijst als lerstcadeau) was het al bijna 19u en dus reeds tijd om naar de dorm terug te gaan om te avondmalen. Maar dat betekende natuurlijk niet dat de dag al voorbij was, nee, om 21.30 gingen we weer samenkomen aan Wood Village, het door iedereen geliefde café dat net op de 12e heropende na de schade van een klein brandje hersteld te hebben. Om dat laatste te vieren, kon je heel de nacht zoveel drinken als je wou voor slechts 1500 yen, bijzonder goedkoop als je weet dat twee uur ongebreideld drinken normaal gezien 2000 yen kost. Nu verdenk ik die mensen er wel van meer fruitsap en minder alcohol in de cocktails gemengd te hebben, want na een stuk of acht glazen voelde ik absoluut nog niets.

Maar goed, dat nam niet weg dat het best plezant was, al moet ik ook zeggen dat het niet mijn favoriete soort feestje was. Ongeveer alle buitenlandse studenten waren immers uitgenodigd, en het zat daar dus goed vol. Wie me kent, weet dat ik sowieso eerder voor kleine groepjes ga kiezen, en ik heb dan ook het grootste deel van de tijd met twee of drie doorgebracht. Judith en ik hebben onder andere interessante gesprekken gehad met Ryou (een van mijn favoriete Japanners, die we dan ook nog eens heel vaak tegenkomen) over walvisvangst in Japan. Opvallend was hoe zelfs een intelligente jongen als hij niet veel meer wist dan wat overheid en kranten hierover vertellen en dus heel veel verkeerde informatie erover had. Maar hij is van zeer goede wil, en zal vanaf nu meer naar kritische bronnen op zoek gaan. Via hem hebben we trouwens ook gratis eten gekregen, door een slimme exploitatie van het kouhai-senpai systeem, waarbij de oudere student dus voor de jongere moet "zorgen". In feite vallen wij - als buitenlanders - buiten dit systeem, maar toch hadden we niet veel moeite Ryou ervan te overtuigen dat hij onze senpai was en ons dus toch wel zeker een hamburger kon betalen. En dat deed hij!

Aangezien de drukte me op de lange duur toch iets te veel werd, ben ik wat vroeger dan de rest naar huis gegaan. Al bij al was het echter zeker een geslaagde avond, en ik ben er zeker van dat Hilde en Chuuken er ook van genoten hebben - en dat was nu toch wel het belangrijkste.


Deze periode was wel niet echt goed op het vlak van studieproductiviteit. Naast de twee verjaardagen stond er immers nog een veel groter evenement aan te komen: het muziekfestival voor buitenlandse studenten, waar ik al eerder over verteld heb. Dat zou in ieder geval plaatsvinden op de 17e, er bleven dus niet veel repetities meer over. Zo belangrijk waren die nu ook weer niet, aangezien er vooral geoefend werd op het liedje voor aan het slot, wat toch al goed genoeg ging. Ik had echter wel wat meer mijn eigen stuk willen oefenen met Junko, "mijn" pianiste. Jammer genoeg zou ik haar pas op de dag van het optreden weerzien, dus heb ik me tijdens de week vooral geconcentreerd op mijn eigen toon zo goed mogelijk te krijgen. Het is niet gemakkelijk om op kot te oefenen, aangezien er buiten mijn kamer helemaal geen ruimtes zijn waar ik dat kan doen. Het klinkt misschien vreemd, maar Japanners oefenen hun instrument meestal buiten, vandaar ook dat er niet echt nood is aan speciale ruimtes daarvoor.

Zoals gezegd, was het zaterdag dan de voorlaatste repetitie, die extra lang zou duren omdat Japanners nu eenmaal dingen graag nodeloos rekken. Wie verwacht had dat er toch iets speciaals zou gebeuren kwam voor het grootste deel bedrogen uit, aangezien het merendeel van de tijd toch weer ging naar het zingen van het liedje en - vooral - overleggen over dingen waarover ze beter wat langer hadden nagedacht voor de repetitie begon. Judith had een iets zinvollere opdracht, aangezien zij eindelijk haar tekst had gekregen (u herinnert zich nog dat zij de show ging presenteren) en die nu mocht oefenen samen met haar Chinese copresentator. Na de repetitie mochten we op eigen kracht iets gaan eten, en daar hebben Judith en ik geprofiteerd om onszelf nog eens op okonomiyaki te trakteren. Een okonomiyakehuis vinden was wel niet zo gemakkelijk, maar na een twintigtal minuten zoekwerk en een paar mensen lastig gevallen te hebben met onze gebruikelijke "ik zoek dit, is dit hier in de buurt?" routine, zijn we toch ter bestemming geraakt. Nu is okonomiyaki altijd goed, maar degene die we zaterdag hebben gegeten was echt wel de beste tot nu toe. Ik onthou de naam Fuugetsu.

Rustig van onze maaltijd willen genieten betekende wel dat we niet op tijd terug zouden zijn voor het slot (en in mijn geval enige zinvolle deel) van de repetitie, waarbij we allemaal samen naar het gebouw zouden gaan waar we ons zondag van onze beste kant gingen mogen laten zien. Niet getreurd, we waren daar al eens eerder geweest, dus we konden er gemakkelijk zelf geraken. Uiteindelijk waren we er zelfs veertig minuten voor de Japanners. Ter plaatse kregen we dan nog wat korte uitleg over waar onze kleedkamers zich bevonden, wat we zeker niet mochten vergeten (verrassing: onze instrumenten!) en dat we er de volgende dag absoluut om negen uur 's ochtends moesten terugstaan.

Een normaal mens zou dan ook meteen zijn bed inkruipen, maar ik had nog iets anders te doen. Aangezien ik een vrij klassiek klinkend stukje muziek ging brengen, had men me gevraagd mijn kostuum aan te doen. Geen probleem voor mij, maar dat betekende wel dat ik iets moest doen dat ik nog nooit tevoren zelf had gedaan - en nu komt het: een das knopen! Jaja, lach maar, maar ik moest dat dus wel op een paar uur leren. En wat doet een modern kind dan? Juist, op Google intikken "how to tie a tie". En daarna hetzelfde doen op Youtube. Dat klinkt misschien hilarisch, maar de informatie en demonstraties die je vindt helpen echt wel. Oordeel zelf aan de hand van de foto's.



De zenuwen voor de volgende dag hielpen me natuurlijk ook niet in slaap te geraken, en dus was ik eigenlijk wel vrij moe toen het 9u was. Nu heb ik dat wel al vaker gehad voor een optreden, dus erg verontrust was ik er niet door. Ik was trouwens zenuwachtig genoeg dat ik niet eens meer aan vermoeidheid dacht. Die zenuwen speelden me wel parten, vooral tijdens de generale repetitie. Zoals ik al eerder vertelde, was het de eerste keer in ongeveer een week dat ik nog eens samen met Junko speelde, en dat droeg zeker niet bij aan de kwaliteit van ons samenspel. Maar wie muziek speelt houdt in zijn achterhoofd altijd wel ergens de uitspraak "een slechte generale is een goed concert", en bovendien had ik er ook volledig vertrouwen in. Na de generale repetitie (die dus nochtans niet echt goed was) ebden mijn zenuwen dan ook langzaam weg, en op een of andere manier ben ik er zelf in geslaagd ze niet terug te laten komen toen we echt moesten optreden. Op het "grote moment" was er uiteraard wel een zekere spanning, die omsloeg in grote vreugde toen zowel Junko als ik een toch wel mooie prestatie neerzetten op het podium. Het doet uiteraard altijd bijzonder veel deugd om iets waar je veel voor geoefend hebt ook effectief lukt, maar nu was het ook nog eens extra belangrijk, aangezien ik hier waarschijnlijk (bijna) niet meer de kans ga krijgen nog eens op te treden. Het hele muziekfestival is in elk geval opgenomen op video, en binnenkort zouden we die kunnen bestellen. Dan zal ik in elk geval proberen een filmpje van mezelf online te zetten.

Ik mag natuurlijk niet vergeten te vermelden dat presentatrice Judith het fantastisch gedaan heeft. Haar tekst kwam, ondanks haar zenuwachtigheid, heel vlot over. Chapeau!



Achteraf werden alle deelnemers getrakteerd op een leuke en vooral lekkere receptie. Hoogtepunten waren voor mij zeker en vast de spaghetti bolognese (dat vind je immers niet elke dag in Japan) en de pizza. Daarnaast waren er verschillende drankjes, twee grote schotels vol stukjes ananas, enz. Het was dus zeker de moeite, ook omdat er weer een aantal grappige en interessante momenten uit voortkwamen. Alles bij elkaar genomen kan ik zonder overdrijven zeggen dat dit muziekfestival tot de leukste gebeurtenissen hoort sinds ik in Japan ben, en ik ben enorm blij dat ik ervoor gekozen heb mee te doen.

Maar nu staat er dus alweer iets anders voor de deur: kerstmis in Matsumoto met wat oude klasgenoten, een paar andere Belgen en waarschijnlijk ook nog Japanners en andere buitenlanders. Ik zal daar waarschijnlijk pas kunnen over schrijven als ik terug ben (de 28e), maar ik kan nu alvast zeggen dat we zowel de 24e als de 25e kerstmis "op gepaste wijze" gaan vieren, en de dag erna dan gaan skiën. Ziet er toch al leuk uit, niet?

Na die kleine week in de bergen begint een heel lange vakantie die eigenlijk duurt tot begin april. Er komt dus ineens veel tijd vrij, die ik waarschijnlijk zal opvullen met twee dingen. Een eerste is contact met België, vooral dan "live" contact. Tot nu toe zijn bijna al mijn conversaties met het thuisfront via mail gevoerd, maar nu er tijd vrijkomt wil ik me ook meer beschikbaar maken op chatprogramma's als msn. Concreet voorzie ik om de twee à drie dagen online te komen, al kan ik op dit moment nog niets definitief beloven. Daarnaast zal het beantwoorden van mijn mail ook gewoon veel sneller gaan, dus laat die dingen maar komen!

Een tweede zaak waar ik aan wil werken, heeft te maken met mijn interesse in de Japanse politiek. Tot nu toe lees ik elke dag de krant hier (voorlopig wel enkel de Engelse versie), waardoor ik vrij goed op de hoogte blijf van alle verwikkelingen. Om die kennis wat aan te vullen, ben ik ten eerste van plan wat in de bibliotheek hier te gaan rondsnuffelen naar boeken die handelen over mijn interesses (vooral het kiesgedrag van Japanners, politieke corruptie en het verband tussen die twee zaken). Ten tweede ben ik van plan een bescheiden onderzoeksblog bij te houden, teneinde de informatie die ik vergaar actief te verwerken en dan ook te onthouden. Die blog zal waarschijnlijk nog veel minder bijgewerkt worden dan deze, maar ik hoop dat de berichten die ik erop zet vooral kwaliteit hebben.

Dat is dus wat ik van plan ben na Matsumoto, maar eerst ga ik daar dus genieten van ons kerstfeestje. Morgen moet ik er wel alweer om 5.30 uit, dus slapen moet ik nu doen. Maar voor ik het vergeet:

Zalig kerstfeest, wees lief voor elkaar en geniet ervan!

Ruben