Iedereen beroemd

Ik had er de vorige keer al naar gehint: er stonden het voorbije weekend weer een aantal spannende dingen te gebeuren. Twee om precies te zijn, maar ik vertel er wel meteen bij dat het vooral voor andere mensen spannend was, en dus niet zozeer voor mij. Als u bij de groep van mensen hoort die nu denkt "nu ben'k toch ké curieus wa da gaat worden ze", lees dan vooral verder.

Zaterdag was het alweer vroeg opstaan - jullie hebben al door dat ik hier zeker niet lui zal worden - voor de eerste uitdaging van het weekend: het gesprek waarbij bepaald zou worden of we fukumusume/fukuotoko zouden mogen worden. Ik heb hierover hier en daar op mijn blog al verteld, maar zal het hier allemaal nog eens samenvatten: 9, 10 en 11 januari vindt het 十日戎 (tooka ebisu, Ebisufestival) plaats. Dat is hier vrij belangrijk in de streek en is dan ook erg bekend. Een belangrijk onderdeel van dit festival zijn de 福娘 (fukumusume, geluksmeisjes). Naast meelopen in de grote processie en er leuk uitzien, hebben deze de taak aan de bezoekers geluksbrengers uit te delen, in de vorm van bamboetakken met lintjes eraan. Dat klinkt misschien banaal, maar geloof me, het is echt belangrijk. Normaal gezien zijn er dan ook elk jaar ongeveer 4000 kandidaten voor deze functie, waaruit er na allerlei selectieproeven uiteindelijk 40 gekozen worden. Maar dit jaar wou men er per se een paar buitenlanders bij, vijf om precies te zijn. En daar wouden Hilde, Judith, Roos en Tinne, samen met nog een zestal andere buitenlanders (vooral uit Azië, behalve Pia uit Duitsland), zeker bijhoren. Wat je ervoor in ruil krijgt is immers niet min: naar verluidt is er bijvoorbeeld heel wat media-aandacht voor dit gebeuren, waardoor je in de streek van Kansai een kleine beroemdheid wordt - al is het maar voor even, natuurlijk. Bovendien mogen de meisjes de kimono die ze krijgen om aan het festival deel te nemen houden, en krijgen ze er nog eens naar schatting een kleine 50000 yen erbovenop. En last but not least: je kan het festival vanaf de eerste rij meevolgen.

En de jongens, de 福男 (fukuotoko, geluksjongens)? Wel, die zijn niet zo belangrijk, en hebben een taak die wel zo banaal is als ze klinkt: dozen verslepen en de meisjes op tijd van nieuwe geluksbamboetakken voorzien. Doch: zij krijgen er ook ongeveer 50000 yen voor, kunnen het festival ook van dichtbij meemaken en hebben een "bevoorrecht contact" met de fukumusume. Nu ja, een slaaf heeft uiteindelijk ook "bevoorrecht" contact met zijn meesters...

Maar goed, de meisjes wouden dus fukumusume worden en Chuuken (de Taiwanees) en ik gingen voor fukuotoko. Hoeveel jongens ze nodig hadden, hadden ze niet op voorhand gezegd, maar we hadden ons in elk geval wel min of meer voorbereid op een gelijkaardige competitie als bij de meisjes. Maar neen, blijkbaar vond niemand anders het de moeite, waardoor we automatisch geselecteerd werden. We zijn wel nog op gesprek moeten gaan, maar dat was meer voor de gezelligheid. En het was best wel gezellig, want degenen die de interviews afnamen waren de priester van de Ebisutempel (die we al eens eerder ontmoet hadden) en een al even vriendelijke, wat oudere vrouw.

Daarna werd het echter echt spannend: de meisjes zouden een voor een naar binnen moeten gaan, er stond hen daar een gesprek van ongeveer tien minuten over verschillende onderwerpen te wachten. Mijn beschrijving lijkt misschien wat op die van een mondeling examen, en die sfeer hing er eigenlijk wel wat. Uiteraard kon niemand hier iets voor leren, dus mensen zaten niet zenuwachtig in boeken te bladeren om op te zoeken wie nu weer precies premier was in 1996, maar de spanning was er zeker wel. Gelukkig ging het interview bij iedereen wel redelijk vlot, wat waarschijnlijk voor een groot deel te danken was aan de vriendelijke vragenstellers. Nadat de laatste persoon buiten gekomen was, volgde vrijwel meteen het verdict. De meisjes die de eer krijgen fukumusume te worden zijn... Hilde, Roos, Pia en twee Chinezen die ik voordien nog nooit gezien had. De meisjes die het niet gehaald hebben waren natuurlijk wel wat teleurgesteld, maar bovenal was iedereen blij voor de gelukkigen. Deze laatsten mogen zich binnenkort al verwachten aan een eerste pr-ervaring, want op 2 december komen ze al eens op tv. We duimen allen!

Ik besloot mijn dag af te sluiten met okonomiyaki, aangezien dat al veel te lang geleden was. Met dank aan Judith dat zij wou meegaan! En nu ik er aan denk, de foto van het jezushert in mijn bericht over Nara is eigenlijk door haar getrokken. Oef, alweer een rechtszaak voor inbreuk op copyright afgewend.

De vorige paragraaf stelt me in staat naadloos (?) over te gaan naar de volgende dag. Voor een keer niet vroeg opstaan, maar op het programma stond wel een vermoeiende activiteit: aerobics! En niet zomaar wat op een neer springen in een obscuur zaaltje, neenee, echte oefeningen met echte instructeurs. Er was nog een klein detail: het werd gefilmd en komt in februari op NHK, de Japanse openbare omroep. Sorry dat ik jullie pret moet bederven, maar ik heb niet deelgenomen. Wie dat wel hebben gedaan,waren Judith en Hilde. Uiteindelijk waren zij zelfs de twee enige meisjes! Voor de rest waren het allemaal jongens van op kot hier, aangezien NHK ervoor gekozen had het in de refter van onze dorm te doen.

En wat heb ik dan gedaan? Veel gelachen, en foto's getrokken. Na gevraagd te hebben of het mocht, heb ik me immers een mooi plaatsje tussen de opnameapparatuur gevonden van waar ik meestal een vrij goed zicht op de groep had. De jongens van mijn kot dachten al even dat ik een NHK-medewerker was. Jammer genoeg mocht ik tijdens het grootste deel van de opname wel mijn flits niet gebruiken, zodat de foto's zeker niet van de beste kwaliteit zijn. Ik heb natuurlijk ook filmpjes gemaakt, maar die zal ik later beschikbaar stellen. Mijn fototoestel kan wel geen geluid opnemen, dus dat zul je er zelf bij moeten verzinnen. Kopies van de echte uitzending in februari zullen zeker ook de weg naar het Internet vinden, maar daarop moeten we uiteraard nog even wachten.

Voor de rest: kijk naar de foto's en oordeel zelf. Ik kon wel maar uit één hoek trekken, dus het zijn ongeveer altijd dezelfden die goed op de foto staan, terwijl de anderen er wat wazig aan het bijspringen zijn.


Aargh; Aerobics; Meer aerobics; Groepsfoto, inclusief de fotograaf van dienst.

Het leek in elk geval erg leuk, en achteraf gezien gezien had ik best wel willen meedoen. Proficiat aan alle deelnemers, vooral aan de twee dappere Belgjes die zeker niet moesten onderdoen voor al dat manvolk. En aan Hilde: お大事に！