Dit was de week

Voor ik begin aan het eigenlijke bericht twee dienstmededelingen:

- Ik heb al eens de link naar de site waar je al mijn foto's kunt vinden geven, maar aangezien dat zoals gewoonlijk weer heel tussendoor was en waarschijnlijk niet echt duidelijk voor iedereen, geef ik hem hier nog eens:
http://s115.photobucket.com/albums/n308/rubenvanbelle/
Als er hier een blogpost verschijnt met foto's, betekent dat normaal gezien dat die, samen met nog andere, op bovenstaande site te vinden zijn. Op de voorpagina staan een paar foto's waar ik er volgens mijzelf goed opsta (hoe bescheiden toch weer), de rest is te vinden door te klikken op de mappen (die allemaal een duidelijke naam hebben) boven deze foto's.

- Door de drukte van de voorbije maand heb ik niet echt de mogelijkheid gehad met iedereen veel contact te houden. Daar wil ik nu verandering in brengen via de twee programma's waarmee ik chat of telefoneer. Mensen die msn hebben kunnen me toevoegen op het adres ruben.vanbelle@gmail.com (dit verschilt van mijn oude msn-adres, dus ook wie me al op zijn lijst zou hebben staan moet dit gebruiken), wie liever skypet voegt me toe door te zoeken op gebruikersnaam rubenvanbelle. Ik zal beide programma's vanaf nu zoveel mogelijk open laten staan en je zal me dus normaal gezien wel regelmatig online zien, maar als je echt iets belangrijks wilt vertellen stuur je me best een mailtje om te vragen wanneer ik zeker tijd heb om te chatten. Hou er rekening mee dat ze in Japan geen zomer- of wintertijd kennen, en dat er vanaf zondag dus acht uur tijdsverschil is.


De voorbije week was weer drukbezet, en aangezien er dus veel te vertellen is bespaar ik jullie alvast een lange intro en begin direct bij vorige week zaterdag. We hadden immers onze eerste echte activiteit met de backpackersclub. Om 15u zouden we gaan bowlen, gevolgd door eten omstreeks 18u. Het bowlinggedeelte was niet zo verschillend van hoe het er in België aan toegaat, behalve op twee punten. Ten eerste waren er allerlei pruiken en andere vreemde hoofddeksels voorhanden en is het blijkbaar de gewoonte die voor de lol op te zetten tijdens het bowlen. Niets op tegen, maar zoals jullie wel weten ook niet echt iets typisch voor mij. Waarmee ik niet zeg dat ik dat nooit ga doen, in de volgende maanden zullen er zeker wel nog wat compromitterende foto's in verband hiermee opduiken... Voorlopig moeten jullie het echter doen met foto's van een andere gek (Haku in dit geval).

Een tweede grote verschil lag in het feit dat ik absoluut niet afgegaan ben. Meer zelfs, ik heb in mijn eerste spelletje lang op kop gestaan. Toen ik een spare en twee strikes achter elkaar gooide, gingen die mensen al denken dat ik echt goed was (wat gepaard gaat met de nodige druk op mij), maar gelukkig gooide ik daarna twee keer in de goot, zodat ze geen wonderen van mij meer verwachtten. Maar over het algemeen ging het dus echt veel beter dan in België, en ik zou niet weten waaraan dat lag... maar dat is ook niet belangrijk, dus op naar de volgende paragraaf.

Na twee spelletjes kegels omver smijten en nog wat semidoelloos rondstappen in de buurt van de universiteit was het 18u en dus tijd om te eten. Wij hadden een bescheiden maaltijd verwacht in de universiteitsvafetaria ofzo, maar dat draaide toch even anders uit. Er was immers een heuse bijeenkomst gepland van alle leden, plus nog een paar oud-leden, en daar mocht een overvloedige maaltijd niet bij ontbreken. De drank (zijnde vooral bier, fruitsap en een soort yoghurtdrank) was à volonté, wat ook wel mocht voor 3000 yen. Interessant was dat we in het begin een briefje moesten trekken om te bepalen waar we gingen zitten. Zo vermijden ze dat je steeds bij dezelfde mensen gaat zitten, en dat is zeker geen slechte zaak. Voor ons Belgen betekende het wel de hele avond Japans praten, wat natuurlijk iets meer inspanning vergt. Zolang het over hobby's en dergelijk gaat is dat niet echt een probleem meer, maar uitleggen wat volgens jou het belangrijkste verschil is tussen huidige premier Abe en zijn voorganger Koizumi is heel wat anders... O ja, aangezien het een belangrijke meeting was hebben we natuurlijk als buitenlanders alweer onszelf moeten voorstellen (hoewel we dat bij deze groep al gedaan hadden), maar zulke dingen zijn eerder vervelend (omdat je het steeds opnieuw moet doen) dan moeilijk.

Na deze plezante avond -die overigens zoals gewoonlijk steeds plezanter werd naargelang de drank meer in de Japanse man of vrouw kwam - mocht ik wel niet te lang opblijven, want zondag stond er mij een zware taak te wachten. Dus: snel nog even skypen met Stefanie en dan meteen het bed.

Wat was die zware taak? Zondag werd het Akimatsuri (herfstfestival) gehouden in Ikeda, een shintofestival waarbij men op drie verschillende plaatsen een mikoshi (een soort draagbaar schrijn, zie foto's) maakt en versiert. Dit wordt dan door een groep mannen onder luid gejuich van het publiek en mensen die in de optocht meestappen tot bij een tempel gedragen, waar er dan gekeken wordt welke groep de mooist versierde mikoshi heeft. Maar heel belangrijk is dat laatste eigenlijk niet, het echt leuke van het gebeuren zit in het dragen van de mikoshi. En aangezien ze er altijd graag buitenlanders bij hebben, hebben tien stoere mannen van ons kot (waaronder ik) zich hiervoor opgegeven. We wisten dat het zwaar ging zijn, aangezien die mikoshi ongeveer drie ton woog (en er kwamen dan nog vier kinderen inzitten) en we er een klein uurtje mee gingen moeten stappen. Maar onmogelijk kon het nu ook niet zijn hé...


De stoere mannen; De stoere mannen in vol ornaat; ik (sorry schat, ik had me niet geschoren :)

Onmogelijk was het inderdaad niet, maar wel heel zwaar op bepaalde momenten. Nu had men de buitenlandse studenten natuurlijk wel niet op de plaatsen waar het meeste gewicht op viel geplaatst, maar er was iets anders dat ons parten speelde: onze grootte. Zoals jullie je wel kunnen voorstellen, waren wij gemiddeld (en ik zeker) toch iets groter dan de Japanners. Zo liep Kimura (van het centrum voor buitenlandse studenten) tussen Niko (een Zwitser die ongeveer even groot is als ik) en mij, en zoals je misschien wel op de foto's kan zien heeft die het grootste deel niets kunnen dragen, aangezien hij er gewoon niet aankon. Hij vond dat wel plezant, maar het maakte het er voor Niko en mij natuurlijk niet gemakkelijker op. Bovendien moesten we sowieso een beetje gebogen lopen, aangezien er anders extra gewicht op de andere kant van het schrijn zou komen, wat de kans op valpartijen verhoogt. Omgekeerd moet ik ook wel zeggen dat het geen probleem was als we even van onder de mikoshi vandaan gingen.


Kinderen in de mikoshi; Kimura heeft niet al te veel te dragen (hij doet wel goed alsof!); wat we later met het echte schrijn zouden moeten doen.

De tocht was wel heel plezant. Al roepend en begeleid door de traditionele Japanse drum waarop de vier kinderen in de mikoshi sloegen baanden we ons een weg door de straten, tot we aan de trappen van de tempel kwamen. Dan kwam het eerste echt moeilijke gedeelte: dat ding naar boven dragen. Dat moest zeer traag gebeuren, ook aangezien de doorgang niet zo breed was. Eens boven kwam dan het vermoeiendste stuk: van de ene naar de andere kant lopen met de mikoshi en het tussendoor met gestrekte armen boven de hoofden tillen en er dan wat mee ronddansen. Maar daarna mochten we wat uitrusten, sake drinken en naar tempelmeisjes kijken die met gracieuze bewegingen de zegen van de goden over ons brachten. En daar doe je het toch voor hé.

Op de terugweg moesten we de mikoshi nog even dragen, maar voor het grootste deel van de weg mochten we het voortduwen (op wieltjes). Maar dat is niet echt spectaculair, dus ga ik maar meteen over naar de afterparty. Naar goede gewoonte was daar ruim voldoende eten en zoveel drank als je wou. En naar even goede gewoonte moesten de buitenlanders zichzelf weer eens allemaal voorstellen. Toen iedereen genoeg gedronken had en op zijn minst wat vrolijk was, keerden we allemaal blij naar onze dorm terug, onszelf meerdere malen luidop afvragend of we voor één keertje misschien toch eens de les van maandagmorgen zouden overslaan.

Maar dat deden we niet! Ongeveer iedereen was om 9u op post, zij het wat slaperiger dan gewoonlijk. We hadden wel iets om naar uit te kijken, namelijk de karaokefieldtrip die we omstreeks 18u met de klas Pop Culture zouden ondernemen. Het was nog niet zo lang geleden dat ik aan een karaokesessie meegedaan had, maar ook deze keer was het weer leuk. Tot mijn vreugde vond ik een Japans liedje dat ik genoeg kende en leuk genoeg vond om te zingen (voor de kenners: Segata Sanshiro). In een korte uitleg voor we vertrokken naar de karaokebar had de prof ons verteld dat het in Japanse karaoke ging over je best doen, en niet over goed zijn, maar aangezien we bijna uitsluitend met Westerlingen waren heb ik van die ingesteldheid niet veel gemerkt. Wat wel zeer goed was, was dat ook de wat verlegener exemplaren onder de buitenlanders steeds enthousiaster werden en gretig meededen. En dat hoorde ook bij deze "oefening", dus ik denk dat we het op alle vlakken wel als geslaagd kunnen beschouwen.

Dinsdag gebeurde er niet veel speciaals, behalve dan dat we na de les theeceremonie (waarvan deze keer foto's getrokken zijn, ik probeer die zo snel mogelijk te pakken te krijgen) de mogelijkheid kregen een mooie rol kalligrafie mee te nemen. Als wij onderwezen worden in de aloude traditie van het theezetten, vindt er immers in het lokaal naast ons een les kalligrafie voor gevorderden plaats, en ze hadden nog wat "overschot" van de dingen die ze neergepend hadden. Maar zoals je op de foto kan zien, is die allesbehalve lelijk. Ik heb dit dan ook meteen omhoog gehangen in mijn kamer. Het is een Chinees vers over de natuur, maar hoewel ik de aparte onderdelen begrijp, ben ik er nog niet helemaal zeker van wat de precieze betekenis is.


En dan was het woensdag, voor mij een lesloze dag, maar dat betekent niet dat ik niets te doen heb gehad. Als voorbereiding op de bergtocht van zondag in Kobe moesten Judith en ik nog een aantal spullen gaan kopen. In mijn geval was dat een voorhoofdlamp, aangezien het hier al om 17.45 donker wordt en dat altijd handiger is dan zo'n zaklamp die je steeds moet vasthouden. Judith kocht daarnaast nog bergschoenen, en we namen dan beiden nog wat van die calorierepen mee (met chocolade en sinaasappel!), aangezien het een vermoeiende tocht zou worden (zie in een volgende blogpost). Haku, degene van de circle die de wandeling in Kobe organiseerte, was meegekomen om ons de weg te tonen, en met hem hebben we dus ook een paar fijne conversaties gehad. Tegen 16u waren we terug in Kandaimae, en na een verkwikkende McDonalds-maaltijd had ik nog even tijd om wat uit te rusten op mijn kamer, wat ik wel kon gebruiken gezien mijn moeheid van het weekend nog niet helemaal verdwenen was.

Omstreeks 19u moest ik echter alweer opstaan, want niet lang daarna arriveerden Peter en Caroline, de twee Leuvenaars die dit jaar Osaka Gaidai (een andere grote universiteit in Osaka) onveilig maken, en op het programma stond: eten en... karaoke! Ja, alweer. Aanvankelijk had ik er niet zoveel zin in, aangezien ik maandag al volop de kans had gehad iedereen te teisteren tijdens zo'n evenement, maar het is toch weer zeer leuk geworden. Het was trouwens de eerste keer dat we een echt uitstapje met enkel Belgen hadden, wat ook wel eens aangenaam was. Ik was wel mijn fototoestel vergeten, en steel de foto's hieronder dus maar even van Caroline en Judith.

Peter, Judith en ik; Michael met streepjes en uit volle borst; Hilde zingt en dus zwijg ik wijselijk.

Donderdag is er niet veel speciaals gebeurd, en vrijdag ook al niet. Vrijdag en zaterdag waren er wel twee Halloweenfeestjes, maar om mezelf een wat minder druk tijdsschema te gunnen heb ik daar niet aan deelgenomen. Die van vandaag (zaterdag dus) zal trouwens misschien iets te lang uitlopen, en ik moet er morgen voor die bergtocht vroeg uit.

Ik besluit dan ook met even kort samen te vatten hoe de dag er morgen zal uitzien: om 4u opstaan, om 5u op de trein naar Kobe, om daar dan om 6.30 aan de wandeling te beginnen. Deze zal een kleine vijftien uur duren en bedraagt 55,4 km. We stappen door 13 verschillende bergen en keren normaal gezien rond 21.30 terug naar huis. Buiten Judith en Hilde gaan er geen meisjes mee, aangezien de Japanse meisjes het naar verluidt te zwaar vinden. Spannend, spannend, spannend! In elk geval zullen de elementen voor een goede volgende blogpost zeker aanwezig zijn. Nu moet ik enkel zien dat ik mijn fototoestel niet vergeet... Morituri te salutant!


De enige echte voorhoofdlamp; proviand voor onderweg: appel, twee chocoladekoeken, zak met calorierepen en ook een paar gewone koekjes, ontbijtgranen en twee "jelly foods" (smaken appel en citroen).