Stompfestival

Jullie herinneren je misschien nog wel dat ik pas ongeveer vijf dagen (van woensdagnamiddag tot maandagochtend) vakantie heb gehad, ter gelegenheid van het jaarlijkse universiteitsfestival. Voor de studenten draait dat festival vooral rond kraampjes met lekker eten en drinken, uitgebaat door de vele circles en clubs die Kansai University rijk is. Nu was ik van donderdag tot zaterdagochtend in Nara (en de rest van zaterdag was ik wat moe), dus kon ik pas zondag eens een kijkje gaan nemen. Samen met Judith wou ik in elk geval het standje van Hilde bezoeken, waar zij met de rest van de volleybalcircle popcorn ging maken en verkopen.

Ik had met Judith afgesproken onder de grote poort, en zoals gewoonlijk was ik iets te vroeg. Nu moet ik zeggen dat ik me dat laatste in dit geval wel beklaagd heb. Niet alleen werd ik al gek van al die roepende mensen bij elkaar, het feit dat ik stilstond maakte me ook tot een gemakkelijke prooi voor mensen die met allerlei opzichte borden volk probeerden te ronselen voor hun kraampje. Gelukkig hebben we in Leuven genoeg geleerd hoe je die subtiel kan afschepen, en dat werkte dan nog ook! Maar ik was toch enorm opgelucht toen Judith aankwam en we op weg konden gaan. Al stappend is het immers veel gemakkelijker om opdringerige Japanners (in dit geval is dat een pleonasme) te negeren.

We kwamen al snel bij Hilde aan, alwaar we dan natuurlijk ook van de popcorn wouden proeven. Ik nam natuurlijk die met chocolade, maar heb ook die met (zoete) curry eens geproefd, en die was zeker ook niet slecht. Tijdens het eten viel me op dat mijn vingers stilaan aan het bevriezen waren en dat het dus wel echt koud was. En Hilde moest daar twee volle dagen staan, ocharme! Ik werd een vreemd gevoel gewaar, maar veel tijd om na te denken of het nu medelijden of leedvermaak was had ik niet, want we moesten vlug door naar de volgende "attractie".

Op geregelde tijdstippen werd er immers een stompinitiatie gehouden. Stomp is normaal gezien een optreden waarbij er met het lichaam (bv in de handen klappen) en allerlei voorwerpen (potten, ketels, zebra's) percussiegeluiden worden gemaakt. Deze versie was wel wat bescheidener, aangezien er enkel wat tonnen en ketels waren. Het publiek kreeg wel plastic flessen om mee te doen. Het optreden was omkaderd met een "pirates of the carribean" thema, compleet met muziek en in piraten verklede Japanners. Deze leverden trouwens een paar mooie danspasjes tijdens de tussenstukjes.

Na een korte demonstratie van hun kunnen, wouden de drummers van dienst een paar ritmes aan het publiek aanleren. Wij dus met onze flessen in de hand allemaal braaf meedoen. In het begin hadden Judith en ik elk maar een fles, waardoor we elk de helft van het ritme moesten slaan, wat niet evident was. Na een tijdje was Judith het echter beu en had ik dus ineens twee flessen. De ritmes waren in feite niet zo moeilijk, je moest er alleen wel je hoofd bijhouden, wat mede door de kou niet zo eenvoudig bleek te zijn. Na een tijdje stopten ze er wat meer variatie in. Zo mochten op een bepaald moment enkel de meisjes meedoen, daarna de jongens, en daarna... de buitenlanders. Of buitenlander, in dit geval. Ik moet zeggen dat ik iets te veel geschrokken was van ineens als enige het beste van mezelf te moeten geven om het goed te doen. Gelukkig was die stressvolle ervaring snel voorbij. Of dat dacht ik tenminste toch...

Tegen het einde van de show wouden ze immers nog iets speciaals doen, en daarvoor hadden ze vier mensen uit het publiek nodig. En aangezien ik door mijn lengte en buitenlanderzijn natuurlijk het meeste opviel tussen al die mensen, mocht ik het eerste slachtoffer zijn. Samen met de drie andere "vrijwilligers" moest ik me vooraan gaan zetten, met de flessen in de aanslag. Behalve het feit dat we op die manier sowieso al in het middelpunt van de belangstelling stonden, werd er van ons verwacht dat we, als ons teken werd gedaan, op een grote ton vooraan het podium een leuk ritme (eender welk) zouden spelen. Ik kan moeilijk zelf beoordelen hoe dat is geweest, maar ik denk in elk geval wel dat ik blij mag zijn dat het niet de Gong show was. Maar na het optreden werd ik wel hartelijk bedankt.

Nadien is er niet echt iets gebeurd dat het vermelden waard is. Ja, ik heb nog wat gegeten, en een foto getrokken van kamergenoot Takuma die (overheerlijke) yakisoba aan het bakken was. Ondertussen zagen mijn vingers er echter al uit als die van een lijk (dixit Judith), dus ben ik snel terug naar de dorm gekeerd. Einde.

PS: dat van die zebra was een grapje.