Nee, ik ben niet dood

Ik denk niet dat ik hoef te vermelden dat het veel te lang geleden is dat ik deze blog nog heb bijgewerkt. Daar waren twee redenen voor: ten eerste wou ik iedereen de kans geven te reageren op mijn vorige bericht, en ik denk dat dat gemakkelijker gaat als het bovenaan bleef staan. Ik wil jullie in elk geval nogmaals bedanken voor de vele lieve woorden en ben erg blij dat zovelen er iets aan gehad hebben. Er was echter nog een tweede reden, en die is dat ik dezer dagen echt geen tijd heb gehad. Dat komt door werk voor school, allerlei evenementen en verjaardagen hier en ook wel mijn mailcorrespondentie met het thuisfront. Over dat laatste wil ik nog wat zeggen: ik probeer sowieso iedereen een mail terug te sturen, maar aangezien ik de laatste tijd erg veel digitale post krijg (drie per dag) en die allemaal deftig wil beantwoorden, kan dat antwoord in deze periode wat langer op zich laten wachten. Maar binnen twee weken begint onze schandalig lange vakantieperiode hier, dus vanaf dan zou het beter moeten gaan - nu ja, binnen drie weken, want binnen twee weken ga ik eerst nog een weekje kerstmis vieren in een ander deel van Japan.

Hoewel er ondertussen heel wat gebeurd is, ga ik dit bericht kort (proberen te) houden. Ik ga dus bijlange niet alles vertellen, enkel wat belangrijke zaken. Er zijn trouwens ook geen foto's bij deze keer, aangezien de gebeurtenissen zich daar niet goed toe leenden.

Beginnen moet ik doen bij het Osaka European Film Festival, ondertussen al twee weken geleden, maar toch even het vermelden waard. Jullie herinneren je misschien nog wel dat ik niet helemaal tevreden was met de manier waarop de organisatie hiervoor verliep, en ik was dan ook een beetje bezorgd dat dat me wat parten zou spelen als ik daar (zaterdag) ging helpen als vrijwilliger. Maar ik kan niet anders zeggen dan dat het heel goed meegevallen is, zo goed zelfs dat ik besloten heb ook de dag erna er te gaan werken. Veel moesten we (ic Michael en ik) niet doen, aangezien er eigenlijk te veel vrijwilligers waren, maar we hebben toch ons keigo (beleefd taalgebruik) eens kunnen oefenen bij het aanspreken van of enquêtes uitdelen aan de okyakusama (beleefd woord voor klanten/bezoekers). Bovendien mochten we per dag naar twee films gaan kijken. De eerste die ik gezien heb was Lifting de Corazon, een Spaans-Argentijnse productie met zowel komische als romantische elementen - maar het was géén romantische komedie! Daarna was er Simon, een Nederlandse film die alles had om Japanners te chocqueren: homo's, kanker, euthanasie en behoorlijk wat naaktscènes. Maar hij ging vooral over vriendschap, en heeft bij mij dan ook meerdere gevoelige snaren geraakt. Zondag hebben we maar één film gezien, maar het was er wel een van eigen bodem: Dennis van Rita, over een jongen met een mentale stoornis die vervroegd vrijkomt na te hebben vastgezeten voor poging tot aanranding van een minderjarige. Zijn moeder is daar natuurlijk erg blij mee, maar de buurt iets minder, met de nodige spanningen, wrevel en (later in de film) verzoeningsmomenten als gevolg. Het verhaal is goed (niet fantastisch), maar wat me vooral zal bijblijven zijn de sterke acteerprestaties. Actrice Els Dottermans was trouwens op de voorstelling aanwezig, en na de film hebben we dan ook even met haar kunnen spreken. Vriendelijke vrouw!

Aangezien dit echter geen filmrecensieblog is, ga ik meteen over naar het volgende puntje: mijn verjaardag. Wie mij wat kent, weet dat ik dat geen superbelangrijke dag vindt, maar dat neemt niet weg dat het altijd leuk is cadeautjes of kaartjes te krijgen, of eens verrast te worden door een paar vrienden. En vooral dat laatste heeft van die woensdag toch wel een zeer leuke dag gemaakt. Hilde en Judith hadden op voorhand gezegd dat ik zelf niets mocht plannen, aangezien zij mij gingen "ontvoeren". Dat hebben ze met verve gedaan, met name eerst naar een gezellig eethuisje en daarna naar een chocolatier/cakeshop. Dat alles was vergezeld van een paar leuke cadeautjes, gekoppeld aan (de "skiwi" niet in acht genomen) originele raadseltjes. Ik was in elk geval meer dan positief verrast, en wil hen langs deze weg dan nog eens bedanken. Dank!

Nadien keerde ik even naar de dorm terug om te skypen, aangezien ik moeilijk kan verjaren zonder met Stefanie te spreken. Daarna zat mijn verjaardag er echter nog niet op, want 's avonds gingen we nog iets gaan drinken. Aanwezigen waren Judith, Hilde, Michael, Chuuken, Waka (meisje uit backpackerscircle) en ik, en ook wel zeer veel drank. Te veel, eigenlijk. Ik moet dan ook toegeven dat ik voor de eerste keer in mijn leven echt zat was. Nu weet ik dat er sommigen zullen denken "eindelijk, dat werd tijd!", maar dat was niet echt het gevoel dat ik erbij had. Ik ga er niet ver over uitweiden, maar de controle verliezen over je eigen lichaam is niet iets wat een controlefreak als ik (op dat gebied toch) nog een keer wil meemaken. Mijn "strenge" houding tegenover zatte mensen is dan ook - tot spijt van wie 't benijdt - niet echt veranderd... Maar als ik dat minpunt even vergeet, blijft er enkel nog een zeer leuke avond over om op terug te blikken, en gecombineerd met de zeer geslaagde middagactiviteiten was het dus een bijzonder plezante verjaardag. Dank aan iedereen die kaartjes, mailtjes of cadeautjes heeft gestuurd. Zoals ik reeds gezegd heb, doe ik mijn best om op alles iets terug te sturen, maar dat duurt natuurlijk wel een tijdje.

De derde zaak waar ik het over wou hebben, houdt verband met het tooka ebisu festival in januari en de bijhorende fukumusume (geluksmeisjes), waar ik al een paar keer over heb geschreven. Vorige week zondag vond de officiële voorstelling van de 45 meisjes die de eer kregen fukumusume te worden, waaronder dus mede-Leuvenaars Hilde en Roos die ons kaarten voor deze show bezorgd hadden. En het was echt wel een show, met een naar het schijnt bekende presentator en het nodige klank- en lichtspel. Het grootste deel ervan bestond uiteraard uit de voorstelling van de meisjes. Ze moesten een voor een naar voor komen, zichzelf kort voorstellen en dan eventueel een kleine act doen. Er waren er heel goede bij, zoals een meisje dat wat leuke bewegingen deed met haar katana (zo'n Japans zwaard), maar ook heel wat dingen die vooral op mijn lachspieren werkten terwijl dat niet echt de bedoeling was. Ik had wel wat medelijden met het meisje dat Twinkle, twinkle, little star (Altijd is Kortjakje ziek) op viool begon te spelen en na vijf seconden al onderbroken werd door de presentator omdat ze er niets van bakte. Dat is trouwens toch opvallend aan Japanse shows, dat mannelijke presentatoren naar mijn mening irritant veel de aandacht naar zich toe willen trekken. Je zou verwachten dat de gasten het meest in het voetlicht gezet worden, maar hier is dat echt niet altijd het geval. Nu, de meeste gasten in zulke shows zijn meestal van die tarento, van die grapjassen wiens enige gave mijns inziens is dat ze in een half uur mijn vertrouwen in de mensheid onherstelbaar kunnen beschadigen, maar die dus zijn en dan ook best kunnen standhouden tegenover zo'n presentator. Maar meisjes tussen de 18 en 23 jaar die dan nog eens heel erg zenuwachtig zijn kunnen dat echt niet, en ik vind het dan ook jammer dat ze er in dit geval niet eerder voor gekozen hadden de meisjes de hoofdrol te geven. Maar goed, al bij al was het een zeer aangename show met vele grappige momenten. Tijdens de pauze werden er wel een paar van de bovenvermelde tarento op ons afgestuurd (om "komische" sketches te brengen), maar gelukkig riepen die net niet luid genoeg om mij wakker te houden.

Ik moet trouwens zeggen dat onze meisjes dat zeer goed hebben gedaan: in mooi Japans, zonder al te veel tekenen van zenuwachtigheid te tonen. Iedereen zag er trouwens beeldig uit in kimono. Foto's mochten jammer genoeg niet gemaakt worden, maar het hele gebeuren werd wel gefilmd en komt ergens eind december op televisie. De mensen van het Centrum voor Buitenlandse Betrekkingen gingen het zeker opnemen, dus ik krijg de beelden wel te pakken denk ik...

Nu blijft er nog maar een ding over: het Osaka Ryuugakusei Ongakusai, ofte Osaka Muziekfestival voor Buitenlandse Studenten. Al een hele poos geleden werd ik via-via gevraagd om hieraan deel te nemen, aangezien men gehoord had dat ik dwarsfluit speelde. Ik had toen gezegd dat ik dat wel wou doen, maar dat ik daar wel niet alleen op een podium zou gaan spelen. Ten eerste zou ik daar veel te zenuwachtig voor zijn dan goed is in deze periode en ten tweede is alleen spelen gewoonweg niet zo leuk. En dus ging er een tijdje voorbij zonder dat ik iets gehoord had van dat festival, en ik dan ook dacht dat het er niet meer van zou komen. Een week of drie geleden kreeg ik echter telefoon dat ze iemand gevonden hadden die wel piano wou spelen, een zekere Gordon. Aangezien mijn voorwaarde daarmee vervuld was, en ik er ook wel zin in had (dwarsfluit is toch wel een belangrijk deel van mijn leven), besloot ik toch mee te doen. Op de eerste repititie bleek echter dat Gordon geen noten kon lezen. Hij was wel goed in staat om een stuk op gehoor na te spelen. Geen probleem voor mij, maar duidelijk wel voor de op perfectie gerichte Japanners, die prompt naar een nieuwe pianist op zoek gingen. En die hebben ze snel genoeg gevonden, in de persoon van Junko, een twintigjarig meisje (en dat verkleinwoord mag hier zeer letterlijk genomen worden) dat al bijzonder goed met het stuk overweg kan. Voor de kenners: het gaat om Fantaisie, een stuk voor piano en fluit dat ik heb gespeeld op mijn openbaar examen drie jaar geleden. Je kan het hier beluisteren. Let wel, dit fragment is met de computer gemaakt en is dus geen opname van echte instrumenten. Het echte stuk klinkt dan ook veel beter, vooral door de vele nuances die je er zelf kan inleggen.

Oorspronkelijk ging ik alleen naar dat festival gaan, maar door vreemde sprongen van het lot is Judith er nu ook bij betrokken geraakt. Dat ging zo: om een nieuwe pianist te vinden, moest ik de pianopartij afprinten en aan een van de verantwoordelijken (Daisuke) van het festival gaan geven. Aangezien ik dat na een van mijn lessen deed en we een uurtje erna toch weer les hadden, vergezelde Judith mij om dat te gaan doen. Een paar dagen erna kreeg ik een mail van Daisuke waarin hij zei dat hij Judith toch nog eens wou ontmoeten. Na toestemming te hebben gekregen van haar - oh een stalker, spannend! - gaf ik haar contactgegevens dus door, en uiteindelijk bleek dat Daisuke haar wou vragen om op het einde van het hele gebeuren het festivalliedje (waarover meteen meer) mee te zingen. Niet zo'n zware opgave, dus dat ging ze wel doen. Tijdens de eerste repititie daarna onthulden de Japanners echter hun snood plan: ze vroegen Judith op een onbewaakt moment om de hele show te presenteren. De hele actie was zo perfect subtiel uitgevoerd dat deze niets anders kon dan ja te zeggen en daarmee dan ook onherroepelijk anaunsaa (announcer dus) werd. Maar alle gekheid op een stokje, dat is geen gemakkelijke opgave, vooral aangezien dat helemaal in het Japans zal moeten, maar we hebben er allemaal alle vertrouwen in dat ze dat goed zal doen.

En zoals ik al even vermeld heb, gaan we dus op het einde met alle deelnemers samen een liedje zingen. Op de eerste repititie was ik wat ontevreden over hoe dit verliep, aangezien ze zich te veel op melodie concentreerden en te weinig op samenzang. Er was dus geen dirigent om bijvoorbeeld bepaalde zeer enthousiaste, maar te luid zingende, Japanners wat in toom te houden. Op de tweede repititie werd dat echter volledig goedgemaakt, aangezien er ineens een zangcoach kwam opdagen die, hoewel hij nog zeer jong was, er echt wel iets van kon. Het was vooral ook echt grappig. De meeste van die mensen zijn sowieso al heel erg enthousiast met hun vak bezig, maar als het dan nog zo'n gekke Japanner is denk je al helemaal dat je in een verborgen camerashow zit. In het begin moesten we stretchoefeningen doen, vooral van onze benen (wat ik al vrij vreemd vond), maar ook van onze gezichtsspieren. Dat dat tweede nuttig is, daar kan ik inkomen, maar de oefening was gewoon heel erg grappig. We moesten immers vanalle gekke gezichten trekken, en schoten dan ook geregeld in de lach. Tijdens het zingen moesten we ook zoveel mogelijk haato (heart) in onze stem leggen door wild met ons lichaam te bewegen. Het was in elk geval allemaal enorm leuk, ik kijk al uit naar de volgende repititie (morgen).

Zo, dat was het weer. Zoals verwacht is het me niet gelukt het kort te houden, en dan heb ik nog heel veel niet verteld. Ik zal het de komende drie weken nog zeer druk hebben, maar ik ga in elk geval proberen nu toch niet meer te lang te wachten om hier een nieuw bericht te fabriceren. Dan moet er natuurlijk wel eerst iets gebeuren...