Briefje voor mama

Dag mama,

het is misschien vreemd dat ik dit berichtje aan jou richt. Immers, waar je nu ook bent, het zou me verbazen als ze er een goede internetconnectie hebben… Maar dit stukje is in de eerste plaats voor jou, en dus kan ik niet anders dan het aan jou te richten.

Ik geraak hier stilaan in een feeststemming, want er komen verschillende verjaardagen aan: die van David, die van mezelf, en op 12 december vieren we zelfs drie mensen tegelijk, waaronder Hilde. De belangrijkste, maar ook minst leuke, verjaardag is echter vandaag. Het is sowieso een dag die ik nooit zal kunnen of willen vergeten. Ik herinner me alles nog zeer goed, vanaf het moment dat ik telefoon kreeg van papa dat ik beter naar huis kwam, tot wanneer Stefanie en ik bij je zaten, je hand vasthielden en je nog een keer naar boven zagen kijken, om daarna je ogen weer zachtjes te sluiten.

Veel mensen hebben het moeilijk om te geloven dat ik ook maar iets aan die dag “mooi” kon of kan vinden. En inderdaad, het valt niet te ontkennen dat het de droevigste dag van mijn leven was. Ik heb die dag echter niet enkel lijden en verdriet gezien, maar ook veel samenhorigheid, warmte en liefde. Van iedereen aan iedereen. In de eerste plaats aan jou, in de vorm van de gedichtjes die gelezen zijn, de liedjes die gezongen zijn, de muziekstukjes die gespeeld zijn en de tranen die om jou gelaten zijn. Maar ook de troost die iedereen aan elkaar bood heeft me zeer diep geraakt. Een van de dingen die me altijd zullen bijblijven, is het moment vlak nadat je gestorven was. Papa haalde champagneglazen boven en schonk iedereen een glas in. En we klonken nog eens op jou, net zoals jij in de dagen voor je dood zelf telkens weer voor de laatste keer had gedaan met vrienden en familie. Iedereen dronk met tranen in de ogen, maar het gevoel dat ervan uiting was ontegensprekelijk ook een van dankbaarheid. Dankbaarheid om wat je voor ons betekend hebt, als vrouw, zus, mama, vriendin of wat dan ook. Dankbaarheid die er altijd is geweest en altijd zal blijven.

Ik denk dat het ook vooral die dankbaarheid was die me heeft geholpen met je dood om te gaan. Mijn manier van met een gemis om te gaan heb ik al vaak aan mijn vrienden verteld. Wanneer ik iemand mis, denk ik aan alle mooie momenten die ik met hem of haar al heb meegemaakt en nog zal meemaken. En ja, daar ben ik dan altijd heel dankbaar voor. Op die manier slaag ik erin uit een negatieve gebeurtenis een zo positief mogelijk gevoel te halen. En dat is ook wat ik voor en na jouw dood telkens heb geprobeerd. De dagen voor en nadat je gestorven was, heb ik veel nagedacht over alle positieve dingen die jij mij geschonken hebt. Dat heeft me in staat gesteld meteen weer de draad van mijn leven op te nemen – zoals jij het gewild hebt. De dag na jouw dood heb ik met succes proefexamens afgelegd.

Natuurlijk is jou missen iets anders dan bijvoorbeeld Stefanie missen. Het grootste verschil ligt natuurlijk in het feit dat ik in jouw geval jammer genoeg niet meer kan denken aan de mooie momenten die nog zullen komen. Deze leegte moet opgevuld worden, en het is de steun van familie en vrienden die dat doet. En als ik bedenk hoeveel Stefanie na je dood samen met mij gehuild heeft, hoe we elkaar getroost hebben, hoe Stijn bereid was urenlang te luisteren naar mijn verhaal en in ruil enkel de warmste woorden teruggaf, hoe Kasper, Wouter, David, Pieter en Bart elk op hun eigen manier mij door en door gesteund hebben, hoe kan ik dan iets anders voelen dan dankbaarheid? Nooit zal ik vergeten wat zovele mensen voor mij hebben gedaan en betekend. Het klinkt misschien vreemd, maar veel van de tranen die ik geweend heb na je dood waren niet van verdriet, maar van geluk.

Er is geen enkele toverformule die je zegt hoe je een rouwperiode het beste aanpakt. Dat is ook niet mogelijk, aangezien het een complex proces van emoties is waarvan je niet moet hopen dat je ze allemaal kan vatten. Een ding weet ik echter zeker: dankbaar zijn heeft mij enorm veel geholpen. Ook nu. Ik weet nog dat ik vorig jaar aan je graf stond, samen met papa. We hebben elkaar toen een mooie knuffel gegeven en samen gehuild. Nu zit ik hier op kot in Japan, en lijkt er op het eerste gezicht niemand te zijn waarop ik kan uithuilen. Maar ik weet dat er in België een paar mensen zijn die op dit moment aan mij aan het denken zijn en heel veel om me geven. En daarom zijn de traantjes die ik tijdens het schrijven van dit briefje gelaten heb ook weer vooral van geluk geweest.

Het feit dat ik dankzij die dankbaarheid zeer bewust en op een goede manier met het rouwproces heb kunnen omgaan, heeft er niet enkel voor gezorgd dat ik de draad van mijn eigen leven vrij snel weer kon oppikken, maar ook dat ik andere mensen kon toelaten dat te doen. Ik denk dan natuurlijk in de eerste plaats aan papa. Ik ben sowieso bijzonder trots op al de dingen die hij voor je gedaan heeft voor en na je dood, zoals dat glas champagne, of de grote toewijding waarmee hij je graf gemaakt heeft. Daarnaast ben ik echter vooral enorm fier op hem dat hij na een zeer moeilijke periode de moed heeft gehad opnieuw in een relatie te stappen. Ik ben dan ook zeer blij voor hem en Peggy, en ik weet dat jij dat ook bent.

Zoals ik in het begin geschreven heb, is dit berichtje vooral voor jou bedoelt, maar zoals je wel gemerkt zult hebben, dient het ook om alle mensen die een speciale plaats innemen in mijn leven nog eens te bedanken en waar nodig een hart onder de riem te steken. Vandaar ook dat ik dit via mijn blog doe. Bovendien leek het mailadres annemiehutsebaut@heaven.com niet te bestaan…

Veel liefde van je zoon
Ruben