AAAAAAAArgh

Wie al minstens een jaar unief achter de rug heeft, heeft het wel al meegemaakt: de plechtige proclamatie der examenresultaten. Ook bij Japanologie is het een gebeuren dat je niet snel vergeet. Twee uur op voorhand aankomen, op een van de stoeltjes in MSI 00.08 plaatsnemen en dan maar afwachten, taterend met iedereen die je kent, om toch aan iets anders te kunnen denken dan stress en van bruggen springen. Een oog op je gesprekspartner, het andere op de deur waardoor elk moment de heren en dames professoren kunnen komen. En dan, het grote moment: Nicholas Standaert leest de resultaten van de "geheime beraadslaging" voor, zijn kalme stem in schril contrast met de gesprongen zenuwen in de zaal. Een gewicht als dat van duizend geschiedeniscursussen dat van je afvalt bij de woorden "geslaagd". Teleurgestelde gezichten bij de anderen. Algemene ontlading...

Hier hebben wij ook net onze punten gekregen. In vergelijking met de situatie hierboven beschreven ging het er ongeveer zo aan toe:

LOLZ!1!! U R winner!!

Waarmee ik bedoel dat we ineens gewoon een puntenblad onder onze neus geschoven kregen, "nu we daar toch waren". Maar daar ga ik natuurlijk geen hele blog aan besteden. Iedereen - of toch iedereen die bovenstaande subtiele hints niet opgevangen heeft - vraagt zich uiteraard af hoe ik het heb gedaan. Laat ik de spanning niet langer opvoeren en maar gewoon zeggen dat ik allemaal A's heb. Dat betekent een punt tussen de tachtig en honderd procent, aangezien blijkbaar niemand het de moeite vond een onderscheid te maken boven tachtig. Voor u al te trots begint te wezen, moet u wel weten dat ook een kameelaap met dyslexie waarschijnlijk een gelijkaardige score kan halen.

Uiteraard zijn er wel vakken waarvan ik de punten - min of meer - verdiend heb. In de eerste plaats Japans, aangezien die lessen tenminste nog een uitdaging boden en ik er toch navenant voor gewerkt heb. Ook bij Popular Culture en Manga hebben we niet stilgezeten. Voor beide vakken moesten we een presentatie van twintig minuten over een onderwerp naar keuze doen, een geschreven versie van die presentatie (maximum tien bladzijden) en dan nog een essay van een blad of drie. Tot daar de vakken waarvoor we moesten werken. Dan was er nog Japanese Literature, waarin we de poëzie van Matsuo Basho bespraken. Of liever gezegd, waar de prof een paar gedichten besprak en wij noteerden wat we interessant vonden. Er was toch geen enkele test, laat staan examen.

Japanese Law was een vak apart. De prof was tof, de leerstof vrij interessant en de uitstap naar een Japanse rechtbank ook wel de moeite. Er was één nadeel: de prof kon eigenlijk te weinig Engels om les te geven in die taal, zodat we tergend traag vooruitgingen en nooit iets volledig afhandelden. Maar niet getreurd, want ook hier was er geen enkele test. Ja, er was wel een paper... die één bladzijde lang moest zijn. Bij mij zijn dat er natuurlijk drie geworden. Nee, het moeilijkste aan deze les was zonder enige twijfel het herinneren van de woorden van de Brabançonne toen de prof vroeg ons volkslied eens ten beste te brengen.

De rode draad bij al het bovenstaande is dat er geen examens waren, en nauwelijks testen. Op dit punt leg ik dan ook best uit dat het allerbelangrijkste op de doorsnee Japanse unief je aanwezigheid is. Bovenvermelde kameelaap zou dus wel naar alle lessen moeten gaan. Hoewel, ook daar zijn blijkbaar uitzonderingen op, zoals de twee laatste vakken bewijzen.

Het gaat hier om twee vakken van de heer Gibbs, op het eerste gezicht een aardige man met een heerlijk Brits accent en een zeer grondige kennis van Japan en de Japanse taal. Na het vorige semester liepen de meningen over hem uiteen: sommigen waren bang elk moment aangerand te kunnen worden (en daarin maakte hij geen onderscheid tussen jongens of meisjes), anderen voelden zich gewoon niet echt op hun gemak bij hem. Zoals het filmcliché wil, werd diegene met het beste Britse accent dus de bad guy. Ikzelf vond dat hij niet echt oprecht overkwam, en dat zijn manier van lesgeven op zijn zachts gezegd niet bij mij paste. Maar dat wist ik natuurlijk niet toen ik me voor zijn vakken inschreef in het begin van het jaar, en dus had ik twee lessen van hem: theeceremonie en Japanse cultuur. De vraag is nu of ik ondanks mijn "lichte" afkeer jegens de docent toch doorgezet heb...

Eerst was er de theeceremonieles: thee maken en drinken op de oude Japanse manier. Op papier zag het er allemaal goed uit, en aangezien je zulke kansen in België niet meer zal krijgen leek het geen slecht idee dit eens uit te proberen. Een combinatie van de bovenvermelde docent, twee linkerhanden en het besef dat dit eigenlijk toch niet echt iets voor mij was, deden me echter beslissen ermee te stoppen na het eerste semester. Door omstandigheden (verjaardagen) en op voorhand gemaakte afspraken waar ik niet onderuit kon, heb ik in praktijk eigenlijk ongeveer de hele laatste maand deze les niet meer bijgewoond. En wat levert dat op, een (niet altijd onzichtbare) afkeer van de docent, twee linkerhanden en op het einde een duidelijke tegenzin te gaan? Tja, een A natuurlijk. En ook het besef dat het toch geen zin heeft me een kunst uit het oude Japan eigen te proberen maken. Kalligrafie, origami, thee... ik ben er te praktisch ingesteld, te tijdsbewust en vooral te lomp voor.

Ten slotte was er Japanese Culture. Dit was op zich geen slecht vak; vele interessante onderwerpen zijn de revue gepasseerd, gaande van het plaatselijke dialect (kansai-ben) tot misverstanden tussen culturen. De manier van lesgeven was jammer genoeg wat minder. Tijdens de twee lessen over het dialect moesten we vanbij het begin in kleine groepjes gaan zitten en aan de hand van een dertigtal voorbeeldzinnen zelf de verschillen en gelijkenissen tussen dialect en standaardtaal uitzoeken. Wat normaal gezien zeer interessant zou zijn - onder andere vanuit een historisch-linguistisch standpunt, aangezien kansai-ben dichter bij klassiek Japans staat dan de moderne standaardtaal - werd vrij grote tijdverspilling om twee redenen. Ten eerste kregen we bijna geen leidraad mee. We moesten maar zelf analyseren, en dan zouden we onze bevindingen nadien samen bespreken. Nu zitten dialecten wel niet zo simpel in elkaar dat je ze zonder voorbereiding goed kan ontleden, en het was dan ook veel zinvoller geweest als we voor we zelf aan het werk gingen tenminste een introductie hadden gekregen over enkele kenmerken van dit dialect. Ten tweede waren de voorbeeldzinnen niet altijd van de gemakkelijkste soort, zodat ik veel te veel tijd moest besteden aan vertalen voor de Amerikanen waarmee ik in de groep zat. En zo waren er nog wel wat opdrachten. Dit vak was trouwens het enige waarvoor er een "examen" was, en dat zou bestaan uit het bespreken van "een magazine dat je in je eigen land niet snel zou vinden". Ik vond het eerlijk gezegd een idiote opdracht zonder enige meewaarde, en toen ik hoorde dat we er in januari speciaal nog eens voor naar de unief gingen moeten gaan besloot ik de les helemaal te laten vallen, ie mij officieel uit te schrijven. En dat heb ik ook gedaan. Hoe kom ik dan aan die A? Waarschijnlijk om dezelfde reden als bij de theeceremonieles, maar al schilder je me groenoranje, ik zou die zelf ook niet kunnen geven.

En zo komt het dus dat ik nu een mooi wit papier heb met acht vakken met acht A's ernaast. Als de punten die ik daarmee verdiend heb iets waard zouden zijn in België, zou ik nu 24 credits hebben. Ik heb nooit echt uitgezocht hoe dat in elkaar zit, maar aangezien ik twee vakken extra gevolgd heb dan vereist was, zal dat wel al een aanzienlijk aantal zijn. Maar ze zijn niets waard in België, en gelukkig maar! Het is niet dat geen enkele les hier deugt - ik heb bijvoorbeeld gehoord dat het vak over Japanse bedrijven zeer goed was - maar in vergelijking met Leuven krijg je bij de meeste vakken gewoon gratis punten, gewoon om een keer per week in dat lokaal te gaan zitten. Een gelijkaardige klachtenregen kan je trouwens hier vinden.

Voor mensen beginnen te denken dat ik het hier allemaal beu ben - voor alle duidelijkheid: dat is niet zo - zal ik het hier maar bij laten. Om met een positieve noot af te sluiten: door hier te zitten besef je echt wel hoe goed de kwaliteit van ons onderwijs is, en dat we dat wel eens in gedachten mogen houden als we er weer eens op klagen. Maar klagen doen we sowieso, ik ook, aangezien dat nu eenmaal leuk is en daarnaast ook wel helpt om die hoge kwaliteit te bewaren...

In een volgend bericht, dat niet te lang op zich zou mogen laten wachten, zal ik laten weten aan welke vakken ik me dit semester zal wagen. Jaja, het schooljaar is eindelijk weer begonnen!