Dit was de week

Voor ik begin aan het eigenlijke bericht twee dienstmededelingen:

- Ik heb al eens de link naar de site waar je al mijn foto's kunt vinden geven, maar aangezien dat zoals gewoonlijk weer heel tussendoor was en waarschijnlijk niet echt duidelijk voor iedereen, geef ik hem hier nog eens:
http://s115.photobucket.com/albums/n308/rubenvanbelle/
Als er hier een blogpost verschijnt met foto's, betekent dat normaal gezien dat die, samen met nog andere, op bovenstaande site te vinden zijn. Op de voorpagina staan een paar foto's waar ik er volgens mijzelf goed opsta (hoe bescheiden toch weer), de rest is te vinden door te klikken op de mappen (die allemaal een duidelijke naam hebben) boven deze foto's.

- Door de drukte van de voorbije maand heb ik niet echt de mogelijkheid gehad met iedereen veel contact te houden. Daar wil ik nu verandering in brengen via de twee programma's waarmee ik chat of telefoneer. Mensen die msn hebben kunnen me toevoegen op het adres ruben.vanbelle@gmail.com (dit verschilt van mijn oude msn-adres, dus ook wie me al op zijn lijst zou hebben staan moet dit gebruiken), wie liever skypet voegt me toe door te zoeken op gebruikersnaam rubenvanbelle. Ik zal beide programma's vanaf nu zoveel mogelijk open laten staan en je zal me dus normaal gezien wel regelmatig online zien, maar als je echt iets belangrijks wilt vertellen stuur je me best een mailtje om te vragen wanneer ik zeker tijd heb om te chatten. Hou er rekening mee dat ze in Japan geen zomer- of wintertijd kennen, en dat er vanaf zondag dus acht uur tijdsverschil is.


De voorbije week was weer drukbezet, en aangezien er dus veel te vertellen is bespaar ik jullie alvast een lange intro en begin direct bij vorige week zaterdag. We hadden immers onze eerste echte activiteit met de backpackersclub. Om 15u zouden we gaan bowlen, gevolgd door eten omstreeks 18u. Het bowlinggedeelte was niet zo verschillend van hoe het er in België aan toegaat, behalve op twee punten. Ten eerste waren er allerlei pruiken en andere vreemde hoofddeksels voorhanden en is het blijkbaar de gewoonte die voor de lol op te zetten tijdens het bowlen. Niets op tegen, maar zoals jullie wel weten ook niet echt iets typisch voor mij. Waarmee ik niet zeg dat ik dat nooit ga doen, in de volgende maanden zullen er zeker wel nog wat compromitterende foto's in verband hiermee opduiken... Voorlopig moeten jullie het echter doen met foto's van een andere gek (Haku in dit geval).

Een tweede grote verschil lag in het feit dat ik absoluut niet afgegaan ben. Meer zelfs, ik heb in mijn eerste spelletje lang op kop gestaan. Toen ik een spare en twee strikes achter elkaar gooide, gingen die mensen al denken dat ik echt goed was (wat gepaard gaat met de nodige druk op mij), maar gelukkig gooide ik daarna twee keer in de goot, zodat ze geen wonderen van mij meer verwachtten. Maar over het algemeen ging het dus echt veel beter dan in België, en ik zou niet weten waaraan dat lag... maar dat is ook niet belangrijk, dus op naar de volgende paragraaf.

Na twee spelletjes kegels omver smijten en nog wat semidoelloos rondstappen in de buurt van de universiteit was het 18u en dus tijd om te eten. Wij hadden een bescheiden maaltijd verwacht in de universiteitsvafetaria ofzo, maar dat draaide toch even anders uit. Er was immers een heuse bijeenkomst gepland van alle leden, plus nog een paar oud-leden, en daar mocht een overvloedige maaltijd niet bij ontbreken. De drank (zijnde vooral bier, fruitsap en een soort yoghurtdrank) was à volonté, wat ook wel mocht voor 3000 yen. Interessant was dat we in het begin een briefje moesten trekken om te bepalen waar we gingen zitten. Zo vermijden ze dat je steeds bij dezelfde mensen gaat zitten, en dat is zeker geen slechte zaak. Voor ons Belgen betekende het wel de hele avond Japans praten, wat natuurlijk iets meer inspanning vergt. Zolang het over hobby's en dergelijk gaat is dat niet echt een probleem meer, maar uitleggen wat volgens jou het belangrijkste verschil is tussen huidige premier Abe en zijn voorganger Koizumi is heel wat anders... O ja, aangezien het een belangrijke meeting was hebben we natuurlijk als buitenlanders alweer onszelf moeten voorstellen (hoewel we dat bij deze groep al gedaan hadden), maar zulke dingen zijn eerder vervelend (omdat je het steeds opnieuw moet doen) dan moeilijk.

Na deze plezante avond -die overigens zoals gewoonlijk steeds plezanter werd naargelang de drank meer in de Japanse man of vrouw kwam - mocht ik wel niet te lang opblijven, want zondag stond er mij een zware taak te wachten. Dus: snel nog even skypen met Stefanie en dan meteen het bed.

Wat was die zware taak? Zondag werd het Akimatsuri (herfstfestival) gehouden in Ikeda, een shintofestival waarbij men op drie verschillende plaatsen een mikoshi (een soort draagbaar schrijn, zie foto's) maakt en versiert. Dit wordt dan door een groep mannen onder luid gejuich van het publiek en mensen die in de optocht meestappen tot bij een tempel gedragen, waar er dan gekeken wordt welke groep de mooist versierde mikoshi heeft. Maar heel belangrijk is dat laatste eigenlijk niet, het echt leuke van het gebeuren zit in het dragen van de mikoshi. En aangezien ze er altijd graag buitenlanders bij hebben, hebben tien stoere mannen van ons kot (waaronder ik) zich hiervoor opgegeven. We wisten dat het zwaar ging zijn, aangezien die mikoshi ongeveer drie ton woog (en er kwamen dan nog vier kinderen inzitten) en we er een klein uurtje mee gingen moeten stappen. Maar onmogelijk kon het nu ook niet zijn hé...


De stoere mannen; De stoere mannen in vol ornaat; ik (sorry schat, ik had me niet geschoren :)

Onmogelijk was het inderdaad niet, maar wel heel zwaar op bepaalde momenten. Nu had men de buitenlandse studenten natuurlijk wel niet op de plaatsen waar het meeste gewicht op viel geplaatst, maar er was iets anders dat ons parten speelde: onze grootte. Zoals jullie je wel kunnen voorstellen, waren wij gemiddeld (en ik zeker) toch iets groter dan de Japanners. Zo liep Kimura (van het centrum voor buitenlandse studenten) tussen Niko (een Zwitser die ongeveer even groot is als ik) en mij, en zoals je misschien wel op de foto's kan zien heeft die het grootste deel niets kunnen dragen, aangezien hij er gewoon niet aankon. Hij vond dat wel plezant, maar het maakte het er voor Niko en mij natuurlijk niet gemakkelijker op. Bovendien moesten we sowieso een beetje gebogen lopen, aangezien er anders extra gewicht op de andere kant van het schrijn zou komen, wat de kans op valpartijen verhoogt. Omgekeerd moet ik ook wel zeggen dat het geen probleem was als we even van onder de mikoshi vandaan gingen.


Kinderen in de mikoshi; Kimura heeft niet al te veel te dragen (hij doet wel goed alsof!); wat we later met het echte schrijn zouden moeten doen.

De tocht was wel heel plezant. Al roepend en begeleid door de traditionele Japanse drum waarop de vier kinderen in de mikoshi sloegen baanden we ons een weg door de straten, tot we aan de trappen van de tempel kwamen. Dan kwam het eerste echt moeilijke gedeelte: dat ding naar boven dragen. Dat moest zeer traag gebeuren, ook aangezien de doorgang niet zo breed was. Eens boven kwam dan het vermoeiendste stuk: van de ene naar de andere kant lopen met de mikoshi en het tussendoor met gestrekte armen boven de hoofden tillen en er dan wat mee ronddansen. Maar daarna mochten we wat uitrusten, sake drinken en naar tempelmeisjes kijken die met gracieuze bewegingen de zegen van de goden over ons brachten. En daar doe je het toch voor hé.

Op de terugweg moesten we de mikoshi nog even dragen, maar voor het grootste deel van de weg mochten we het voortduwen (op wieltjes). Maar dat is niet echt spectaculair, dus ga ik maar meteen over naar de afterparty. Naar goede gewoonte was daar ruim voldoende eten en zoveel drank als je wou. En naar even goede gewoonte moesten de buitenlanders zichzelf weer eens allemaal voorstellen. Toen iedereen genoeg gedronken had en op zijn minst wat vrolijk was, keerden we allemaal blij naar onze dorm terug, onszelf meerdere malen luidop afvragend of we voor één keertje misschien toch eens de les van maandagmorgen zouden overslaan.

Maar dat deden we niet! Ongeveer iedereen was om 9u op post, zij het wat slaperiger dan gewoonlijk. We hadden wel iets om naar uit te kijken, namelijk de karaokefieldtrip die we omstreeks 18u met de klas Pop Culture zouden ondernemen. Het was nog niet zo lang geleden dat ik aan een karaokesessie meegedaan had, maar ook deze keer was het weer leuk. Tot mijn vreugde vond ik een Japans liedje dat ik genoeg kende en leuk genoeg vond om te zingen (voor de kenners: Segata Sanshiro). In een korte uitleg voor we vertrokken naar de karaokebar had de prof ons verteld dat het in Japanse karaoke ging over je best doen, en niet over goed zijn, maar aangezien we bijna uitsluitend met Westerlingen waren heb ik van die ingesteldheid niet veel gemerkt. Wat wel zeer goed was, was dat ook de wat verlegener exemplaren onder de buitenlanders steeds enthousiaster werden en gretig meededen. En dat hoorde ook bij deze "oefening", dus ik denk dat we het op alle vlakken wel als geslaagd kunnen beschouwen.

Dinsdag gebeurde er niet veel speciaals, behalve dan dat we na de les theeceremonie (waarvan deze keer foto's getrokken zijn, ik probeer die zo snel mogelijk te pakken te krijgen) de mogelijkheid kregen een mooie rol kalligrafie mee te nemen. Als wij onderwezen worden in de aloude traditie van het theezetten, vindt er immers in het lokaal naast ons een les kalligrafie voor gevorderden plaats, en ze hadden nog wat "overschot" van de dingen die ze neergepend hadden. Maar zoals je op de foto kan zien, is die allesbehalve lelijk. Ik heb dit dan ook meteen omhoog gehangen in mijn kamer. Het is een Chinees vers over de natuur, maar hoewel ik de aparte onderdelen begrijp, ben ik er nog niet helemaal zeker van wat de precieze betekenis is.


En dan was het woensdag, voor mij een lesloze dag, maar dat betekent niet dat ik niets te doen heb gehad. Als voorbereiding op de bergtocht van zondag in Kobe moesten Judith en ik nog een aantal spullen gaan kopen. In mijn geval was dat een voorhoofdlamp, aangezien het hier al om 17.45 donker wordt en dat altijd handiger is dan zo'n zaklamp die je steeds moet vasthouden. Judith kocht daarnaast nog bergschoenen, en we namen dan beiden nog wat van die calorierepen mee (met chocolade en sinaasappel!), aangezien het een vermoeiende tocht zou worden (zie in een volgende blogpost). Haku, degene van de circle die de wandeling in Kobe organiseerte, was meegekomen om ons de weg te tonen, en met hem hebben we dus ook een paar fijne conversaties gehad. Tegen 16u waren we terug in Kandaimae, en na een verkwikkende McDonalds-maaltijd had ik nog even tijd om wat uit te rusten op mijn kamer, wat ik wel kon gebruiken gezien mijn moeheid van het weekend nog niet helemaal verdwenen was.

Omstreeks 19u moest ik echter alweer opstaan, want niet lang daarna arriveerden Peter en Caroline, de twee Leuvenaars die dit jaar Osaka Gaidai (een andere grote universiteit in Osaka) onveilig maken, en op het programma stond: eten en... karaoke! Ja, alweer. Aanvankelijk had ik er niet zoveel zin in, aangezien ik maandag al volop de kans had gehad iedereen te teisteren tijdens zo'n evenement, maar het is toch weer zeer leuk geworden. Het was trouwens de eerste keer dat we een echt uitstapje met enkel Belgen hadden, wat ook wel eens aangenaam was. Ik was wel mijn fototoestel vergeten, en steel de foto's hieronder dus maar even van Caroline en Judith.

Peter, Judith en ik; Michael met streepjes en uit volle borst; Hilde zingt en dus zwijg ik wijselijk.

Donderdag is er niet veel speciaals gebeurd, en vrijdag ook al niet. Vrijdag en zaterdag waren er wel twee Halloweenfeestjes, maar om mezelf een wat minder druk tijdsschema te gunnen heb ik daar niet aan deelgenomen. Die van vandaag (zaterdag dus) zal trouwens misschien iets te lang uitlopen, en ik moet er morgen voor die bergtocht vroeg uit.

Ik besluit dan ook met even kort samen te vatten hoe de dag er morgen zal uitzien: om 4u opstaan, om 5u op de trein naar Kobe, om daar dan om 6.30 aan de wandeling te beginnen. Deze zal een kleine vijftien uur duren en bedraagt 55,4 km. We stappen door 13 verschillende bergen en keren normaal gezien rond 21.30 terug naar huis. Buiten Judith en Hilde gaan er geen meisjes mee, aangezien de Japanse meisjes het naar verluidt te zwaar vinden. Spannend, spannend, spannend! In elk geval zullen de elementen voor een goede volgende blogpost zeker aanwezig zijn. Nu moet ik enkel zien dat ik mijn fototoestel niet vergeet... Morituri te salutant!


De enige echte voorhoofdlamp; proviand voor onderweg: appel, twee chocoladekoeken, zak met calorierepen en ook een paar gewone koekjes, ontbijtgranen en twee "jelly foods" (smaken appel en citroen).

Lawaai en ruis

Problemen, problemen. De buren klagen dat ze last hebben van lawaai dat uit onze dorm komt. De unief wil dat dat stopt, of er volgen sancties. En dus: spoedvergadering gisterenavond, eerst voor de Japanners, daarna (om 23u) voor de buitenlanders. Wat volgt is een verhaal over mis- of helemaal geen communicatie.

Laat ik eerst even de context schetsen. Vorige week werden er ineens overal in de dorm papieren opgehangen met nieuwe regels: de badkamer in de rechtervleugel van het gebouw mocht niet meer gebruikt worden, na 22u mocht er geen eten meer gemaakt worden of was gedaan worden en na datzelfde uur mocht je ook niet meer binnen op andere mensen hun kamer. De reden was dat er klachten van de buren over nachtlawaai waren geweest, maar meer werd daar niet over gezegd. We werden wel uitgenodigd op een vergadering hieromtrent, die van gisteren dus.

Stel je voor: je steekt een dikke twintig studenten in een kamer en laat hen discussiëren over een probleem waarvan iedereen de gevolgen zal moeten dragen indien het escaleert. Hoe groot is de kans dan dat je discussie vruchtbaar is? Het juiste antwoord is volgens mij "vrij klein", en dat werd gisteren mooi geïllustreerd. Begrijp me niet verkeerd, ik vond het zeer goed dat vele mensen hun best deden om een oplossing te zoeken, maar de manier waarop was niet je dat. Hun oplossing waren zeker niet slecht, maar terwijl ze die naar voor brachten (of eerder: riepen) hielden ze misschien iets te weinig rekening met wat anderen zeiden. Bovendien was er door het snelle tempo van het over en weer geroep te weinig communicatie tussen de buitenlanders en de aanwezige Japanners (de leiders van de dorm), zodat de suggesties niet altijd even deftig vertaald werden in het Japans en er van die kant dan ook weinig feedback kwam. Het gevolg was dat vele buitenlanders, na na vijfenveertig minuten nog geen stap verder gekomen te zijn, de indruk kregen dat het toch niets uithaalde en weggingen.

In feite was dat nog niet zo slecht, want dat maakte dat er niet al te veel mensen meer overbleven en dat die dan ook op een rustigere manier konden zoeken naar een oplossing. En dat lukte aardig, moet ik zeggen. Al snel waren we het erover eens dat dit probleem bij de basis aangepakt moest worden. We wisten immers nog altijd niet wat het probleem juist was ("lawaaioverlast" alleen is een beetje vaag, niet?) en vreemd genoeg konden de leiders ons ook niet veel meer vertellen over de klachten die we gekregen hadden. We hadden tevoren wel te horen gekregen dat de buren naar verluidt zelfs al bij de universiteitsrector gaan klagen waren, dus het leek in elk geval wel ernstig. Om de oorzaak te vinden leek het dan ook best twee dingen te doen: enerzijds zelf zoeken waar het lawaai vandaan komt, anderzijds (en hier heb ik vooral op gehamerd) duidelijk communiceren met de buren. Niet alleen kunnen zij zo laten weten wat het probleem juist is, we tonen er ook meteen onze welwillendheid mee. Samen werken met de buren op zoek naar oorzaken en oplossingen leek ons dan ook veel beter, eerder dan een paar preventieve maatregelen zoals bovenstaande die misschien niet eens veel gaan helpen, aangezien we helemaal niet zeker weten of het probleem effectief daarvan afkomstig is. Wij kunnen dan bijvoorbeeld een maatregel nemen, en de buren kunnen ons dan meteen vertellen of dat geholpen heeft of niet. Als we ondertussen zelf ook actief zoeken naar de oorzaak (bijvoorbeeld door af en toe zelf eens buiten te gaan luisteren), lijkt het mij verre van onmogelijk daaruit resultaten te halen waarmee iedereen tevreden kan zijn.

Maar terwijl dat allemaal mooi is in theorie, waren de Japanners er heel wat minder enthousiast over. Wat ze ons immers blijkbaar vergeten waren te zeggen was dat de buren meteen een oplossing wouden, en het liefst in de vorm van zo streng mogelijke regels. Matthias vertelde me achteraf dat ze waarschijnlijk willen dat deze dorm de traditionele Japanse regels implementeert, wat er bijvoorbeeld op neerkomt dat iedereen na 22u op zijn kamer moet zijn. En misschien ligt het aan mij, maar met zo'n regels lijkt een avondklok niet meer veraf.

Wat moet er dan gedaan worden? Blijkbaar kunnen we niets anders doen dan zo snel mogelijk een oplossing te vinden. Maar die moeten we wel liefst vinden zonder eerst de oorzaak deftig te kunnen onderzoeken, en zonder te communiceren met de klagers. Tja, dan lijkt er inderdaad niets anders op te zitten dan een beetje te gokken waar het probleem vandaan komt en op die plaatsen dan maatregelen nemen.

Nu, eerlijk gezegd denk ik niet dat veel studenten het erg lastig gaan hebben met de meeste van die maatregelen. Maar wie mij kent, weet dat ik op bepaalde principes erg gesteld ben, en een daarvan is communicatie en samen naar oplossingen zoeken. En het is dus frustrerend als wij gewoon ja moeten knikken, zeker als we bereid zijn alle moeite te doen om zelf een oplossing te vinden.

Ik ben in elk geval zeer benieuwd waarop dit alles zal uitdraaien. Het zou me niet verbazen als er sowieso tot nu toe nog niet veel gecommuniceerd zou zijn geweest met de buren, en dat de verhalen over de wensen/eisen van de buren niet altijd op feiten gebaseerd zouden zijn. Een van de Japanners zei trouwens als argument "die buren zijn even oud als mijn ouders, dus denken ze waarschijnlijk gelijkaardig". En dat kan zeker waar zijn, maar ik hoop dat ze dat wel eerst even nagevraagd hebben.

Maar ik vraag me vooral af of men dat van de buren niet in het begin van de vergadering, of nog beter, al veel eerder, had kunnen zeggen. Dan hadden we ons in elk geval de moeite kunnen besparen naar logische oplossingen te zoeken, want het is duidelijk dat die in dit geval niet zullen helpen. Dit was dus een verhaal over ruis tussen buitenlanders onderling en tussen buitenlanders en Japanners, maar vooral over schijnbare radiostilte tussen buren.

Goedemorg... ehm, avond

Wie mij kent, weet ik dat ik niet al te veel uren slaap nodig heb, en niet veel moeite heb met een hele nacht op te blijven, zolang dat niet te vaak gebeurt uiteraard. Iets moeilijker is het echter om mijn slaapritme helemaal om te gooien, en dat was wel wat ik dit weekend moest doen.

Samen met Michael, Judith, Hilde en Tinne had ik me immers opgegeven als vrijwilliger bij de organisatie van het Osaka European Film Festival. Dat festival is pas in november, maar vorig weekend vond er een soort uitloper van plaats: het World Television Commercial Festival. Waar komt dat op neer? Wel, dat mensen geld betalen om van ongeveer 22u tot 6u naar reclamefilmpjes te kijken. Niets voor mij, maar het leek wel leuk om daar met zijn allen te helpen. Je laat zo trouwens ook je gezicht zien aan een paar mensen die je misschien in de toekomst wel kunnen helpen met iets, en vooral in Japan is dat toch vrij belangrijk.

Judith en ik hadden nog les tot 14.30, dus we kwamen de eerste dag iets later aan dan de rest van de Leuvenaars, rond 16u. De organisatie had gevraagd indien mogelijk er te zijn om 15u, dus de andere vrijwilligers (en er waren er toch een stuk of 10) waren al druk bezig. Hun taak op dat moment was pachi-pachi's uit te pakken. Pachi pachi is een Japans onomatopee voor handgeklap, en dit waren dus van die plastieken spulletjes met aan weerszijden handjes waarmee je dan geklap kon nabootsen. Ik denk dat de meeste toeschouwers het wel een leuk gadget vonden.

De volgende taak was ballonnen opblazen en die op de stoelen leggen. We waren met genoeg, dus lang duurde dat niet. We trokken nog snel een groepsfoto, en daarna mochten we een kleine versnapering naar binnen spelen. Het echte eten zou immers pas twee uur nadien komen, en het leek de organisatoren waarschijnlijk niet zo handig dat we zouden doodvallen vóór we gedaan hadden met werken.


De ballonnen in de zaal, de groepsfoto & een heroïsch Chupa Chups gevecht

Wat volgde was wat rondgezeul met tafels, stoelen en posters, maar dat is niet echt interessant. Even voortspoelen naar 21.30, wanneer de eerste toeschouwers aankwamen. De taken waren ondertussen verdeeld, en ik kreeg de eer pachi pachi's uit te delen. In het kader van jobcreatie waren we in totaal met vier om die dingen aan de mensen te geven, twee uitdelers en twee helpers. De taak van deze laatsten was de pachi pachi's op tijd aan te reiken aan de uitdelers. Een beetje nutteloos als je het mij vraagt, vooral omdat het vrouwtje dat mij moest helpen niet veel hoger kwam dan de doos waaruit ik normaal gezien de spullen had moeten nemen. Maar het was wel een zeer grappige vrouw, dus voor de rest had ik er zeker geen klagen over.

De mensen mochten nog tot laat op de avond toekomen, en Judith en ik moesten daarom nog een hele tijd aan de ingang blijven staan, terwijl de rest van de vrijwilligers wegfladderde naar alle kanten. Ik denk dat we daar nog tot 23.00 hebben gestaan, waarna we dan maar zelf vervangers gezocht hebben. De uren daarna tot 6u heb ik afwisselend filmpjes gekeken, ben ik in slaap gevallen bij het bekijken van filmpjes, ben ik even buiten gaan wandelen, heb ik Perrier gedronken tijdens de pauze en (vooral wanneer ik moe werd) me geërgerd aan de soms wat te wensen over latende organisatie.

Het leukste moest echter nog komen. Wanneer alle toeschouwers het pand hadden verlaten, mochten wij immers de ballonnen en het vuil dat de mensen achtergelaten hadden opruimen. Dat op zich is uiteraard al een droomtaak, vooral om zes uur 's ochtends, maar als ik dan nog eens vertel dat we al die ballonnen dan nog eens allemaal uit de zaal mochten dragen naar een apart kamertje verderop, kan je je voorstellen dat we waarlijk overliepen van geluk. En, om het met Hilde haar woorden te zeggen, in mijn hoofd klonk dat niet sarcastisch.

Maar hier las ik even een tussenpauze in, om mijn woorden wat te relativeren en zo te voorkomen dat ik een te negatief beeld van dit alles geef. Ik beschrijf hierboven immers wat mijn perceptie op dat moment was, en die kan wel eens negatief beïnvloed zijn geweest door mijn moeheid. Gelukkig heb ik daarna van 8 tot 16 kunnen slapen, zodat de volgende dag op dat vlak veel beter was.

Aan onze taak veranderde er zeer weinig. We moesten nog altijd dingen uitdelen aan de ingang, en voor de rest enkel de ballonnen terugleggen, filmpjes kijken en Perrier drinken. Maar dan zonder zo moe te zijn en (in het geval van de filmpjes) met zetels helemaal vooraan in de zaal. Daardoor heb ik de reclamespotjes toch allemaal vrij goed kunnen zien, en er zaten er zeker een paar goeie tussen. Uit België was er het vrij bekende Donna-spotje, uit Frankrijk die van l'Equipe en ook dat grappig ding met de hond en de beroepsmisvormde keeper kwam aan bod. Er waren echter ook heel wat aangrijpende filmpjes, of filmpjes met een sterke boodschap, zoals dit van Amnesty International. Jammer genoeg bleven de echt goede tot een minderheid beperkt, zodat het mij steeds meer verwonderde dat mensen hier geld voor betaalden (ik dacht dat het zelfs 4000 yen, ofte 25 euro, was). Bovendien lag drie kwart van de zaal tegen 3u al te slapen in hun stoel.


Het einde der ballonnen & Japanners die staan aan te schuiven voor koffie

Al bij al was ik natuurlijk wel blij toen het weer 6u was. Bovendien hadden de meeste mensen deze keer hun vuil én ballonnen zelf meegenomen, zodat we echt niet veel werk meer hadden. De ballonnen mochten trouwens ook eindelijk kapot. Net voor we vertrokken, kregen we nog onze vervoerskosten terugbetaald en twee tickets voor het echte filmfestival in november in de handen gestopt. Het einde van het verhaal? Zoals bijna alle dagen hier, moe, maar tevreden, het bed in.

歌い放題 - All you can sing

*aangezien ik deze tekst vanuit het IT-center typ, kan ik even geen foto's erbijzetten. Maar ze zullen niet al te lang op zich laten wachten*

Jaja, zoals op het einde van mijn vorige post gezegd was het woensdagavond zover: mijn eerste karaoke-ervaring. Ik zou me daar samen met Hilde, Judith, hun respectievelijke roommates Chiori en Ayaka, en Aoi, een vriendin van Ayaka, aan wagen. Chiori zei op het laatste moment wel af, dus uiteindelijk waren we maar met vijf. Wie goed opgelet heeft in de les Japanse namen (of gewoon de vorige zin goed gelezen heeft), ziet onmiddelijk dat ik dus de enige jongen was. Gegeven het feit dat meisjes over het algemeen beter kunnen zingen dan jongens, kan ik moeilijk beweren dat ik niet nerveus was.

De twee Japanse meisjes hadden gekozen voor een karaokebar in Esaka, een twintigtal minuutjes rijden met de fiets. In tegenstelling tot bij ons, doe je karaoke in Japan in het algemeen in een klein kamertje met enkel mensen die je kent, en dus niet voor een grote massa. Het haalt in elk geval heel wat drempelvrees weg, al is de kans natuurlijk iets groter dat je vrienden mindere prestaties langer onthouden en onder luid hoongelach te pas en te onpass vermelden. Maar als vrienden elkaar niet meer in alle hartelijkheid kunnen uitlachen, waar dienen ze dan nog voor?

Omstreeks 20.30u begonnen we met zingen, al weet ik niet meer juist welk lied het nu weer was. Om 21u wenste ik, zoals verwacht, dat er andere jongens meegekomen waren, zodat mijn misse noten niet altijd even hard zouden opvallen tussen al die zoetgevooisdheid. Ik vind niet dat ik echt slecht zing, maar echt goed is het in elk geval ook niet en ik moet vooral meer aandacht besteden aan een juiste toonaard te vinden om in te zingen, zodat ik niet opeens in het midden van een liedje merk dat ik veel te hoog of te laag moet gaan voor mijn capaciteiten.

Maar of het nu goed was of niet, daar heb ik me niet veel van aangetrokken en gewoon gezongen wat ik wou. Dat waren zowel leuke liedjes (YMCA, Summer Nights uit Grease, Paradise by the Dashboard Light, 99 Luftballons) als melodietjes met een speciale betekenis voor mij. En bij die laatste heb ik zeker af en toe een (al dan niet innerlijk) traantje weggepinkt. Zo heb ik Your Song veel minder goed gezongen dan ik gewoonlijk doe, maar ik heb er wel enorm van genoten door de gedachte aan Stefanie. Samen met andere liedjes, zoals The Rose, Eternal Flame en A Whole New World maakte dit van deze avond niet alleen een avond om te herinneren, maar ook een avond waarin ik zelf heel veel mooie herinneringen heb kunnen ophalen, aan al mijn vrienden en familie. En dat heeft me enorm veel deugd gedaan.

Onze karaokesessie duurde uiteindelijk vrij lang, namelijk tot 4u 's ochtends. Moe maar tevreden keerden we naar huis terug en sliepen we nog een paar uurtjes tot we moesten opstaan voor de volgende dag. Het zou immers niet het minst drukke weekend worden... 　

Seksediscriminatie en wandelen in Kyoto

Zoals beloofd, is het nu vertel-wat-je-dit-weekend-gedaan-hebt tijd. Het korte antwoord is: mij goed geamuseerd. Het langere kan je hieronder lezen.

Ook hier begint mijn verhaal vrijdag, meerbepaald nadat ik Yohei ontmoet had in het Centrum voor Internationale Betrekkingen. Kimura-san, een fijne kerel die ons ook best wel te pruimen vindt, kwam naar ons (in dit geval Judith en ik) toe met de vraag of we geen interesse hadden om mee te werken aan het Toka Ebisu festival, dat begin januari niet zo heel ver van onze deur gehouden wordt. Ik vond het vreemd dat hij zich bijna enkel tot Judith richtte, maar al snel bleek dat dat kwam omdat ze eigenlijk enkel meisjes zochten. Maar ik mocht wel mee op bezoek aan het heiligdom de volgende dag, en aangezien ik toch nog niet echt iets speciaals gepland had - en je hier toch ook wel wat anders moet doen dan studeren - kon ik dat moeilijk weigeren.

De volgende dag sprak ik dus om 9u af met Hilde, Judith, Roos, Tinne en Chuuken, een goedlachse Taiwanees met wie ik voor mijn doen nog vrij veel optrek. We werden vergezeld door Masami Takahashi van het Centrum en namen de trein tot aan het Imamiya Ebisu heiligdom. Daar werden we opgewacht door een priester, die de meisjes verder inlichtte over de taak die hen misschien te wachten staat. Voor dat Toka Ebisu festival zouden ze immers graag een paar buitenlanders hebben om deel uit te maken van de veertig 福娘 (fukumusume, good luck-girls), een taak waarvoor je normaal gezien moet geselecteerd worden uit 4000 tot 5000 meisjes. Wat ze precies moeten doen kan je lezen op de blogs van Judith of Hilde, maar je kan je dus wel voorstellen dat de meisjes dit wat graag zouden doen. Zeker als je weet dat ze de kimono die ze ervoor moeten dragen achteraf mee naar huis krijgen en ze er ook nog eens goed voor betaald worden. Uiteraard zou het oneerlijk zijn tegenover al die Japanse cuties om er gewoon een paar buitenlanders bij te smijten zonder dat die er iets voor moeten doen, dus zal er binnenkort van de vier Leuvenaars een interview afgenomen worden om te bepalen of ze mee mogen doen. Maar het leek in elk geval wel alsof ze er hoe dan ook wat niet-Japanners bij wilden hebben.

En de jongens? Verassend genoeg bestaan er ook 福息子 (fukumusuko, good luck-boys), dus het was niet al geween en tandengeknars voor ons. Wij krijgen wel geen kimono, en ook niet veel geld, maar zo'n festival op zich is toch ook altijd leuk he. Onze taak zou eruit bestaan zaken aan te reiken aan de 福娘, dus erg veeleisend is het allemaal wel niet... Maar het blijft een schitterende gelegenheid om deel te nemen aan de traditionele Japanse cultuur.

Na dat gesprek namen we nog de tijd om de rest van het heiligdom te bezoeken. Op de foto hieronder zie je mij buigen voor een schrijn (staat niet op de foto) na een offer van vijf yen te hebben gebracht. Goed om één wens in vervulling te laten gaan. Daarna volgde de groepsfoto (Takahashi-sensei staat er jammer genoeg niet op) en verlieten we het domein.



Nu we toch in de buurt waren, besloten we meteen ook de Shitennoujitempel te bezoeken, het eerste officiële Boeddhistische heiligdom dat in Japan gebouwd werd. We zijn in de pagode geweest (veel was daar wel niet te zien) en hebben binnenin de tempel een paar hé-dit-hebben-we-gezien-in-onze-cursus-in-Leuven momenten gehad bij bepaalde beelden. Jammer genoeg mocht je daarvan geen foto's trekken.


We hadden nog niet veel zin om daarna al terug te gaan, en de immer vriendelijke Takahashi-sensei stelde voor tesamen naar Umeda te gaan. Ondertussen vielen we bijna dood (ja, ik weet dat dat een contaminatie is) van de honger, en eens aangekomen in Umeda gingen we dan ook meteen een van de vele kleine restaurantjes binnen, waar we zowaar getrakteerd werden door onze steeds nog vriendelijker wordende begeleidster. We moeten er zeker aan denken haar binnenkort wat chocolaatjes of pralines te kopen, aangezien ze duidelijk heeft laten merken dat wel te lusten. Na het eten namen we afscheid van haar en trok ik samen met de vier Leuvenaars naar de 32e verdieping (zie foto voor het zicht op de lelijke stad) van het station om er even een mangawinkel binnen te gaan, aangezien Judith het Japanse verhaal waarop The Lion King gebaseerd is wou vinden. En gevonden heeft, dus blijblijblij.



Daarna was het mijn beurt om geld uit te geven. Ik ben immers al een tijdje op zoek naar een manier om buiten mijn leerboeken op een effectieve, en als het even kon ook iets plezierigere manier mijn kanji (Chinese tekens) te oefenen. En die had ik eindelijk gevonden, in de vorm van het officiële spel van de 漢字能力検定 (kanji nouryoku kentei, Kanji Proficiency Test) voor Nintendo DS, een draagbare spelconsole (een soort geavanceerde gameboy dus). Dat kost natuurlijk wel geld, maar het is het wel waard. Het grote voordeel aan die Nintendo DS is immers dat je een scherm hebt waarop je met een stylus kan schrijven, wat heel erg belangrijk is om de schrijfwijze van je kanji te kunnen oefenen. En uiteindelijk zijn dit soort dingen hier veel goedkoper dan in België (ik heb voor het spel en de console samen minder dan 100 euro betaald). Wees ook niet ongerust: het is niet mijn bedoeling daar nog veel andere spelletjes voor te kopen en daaraan verslaafd te geraken. Het is ook mijn enige niet-abslouut-noodzakelijke aankoop geweest tot nu toe, en zal dat ook voor een hele tijd blijven. Maar de meeste mensen die deze blog lezen zouden me wel genoeg moeten kennen om dat allemaal zelf al beseft te hebben :)

Het werd dan stilaan tijd om huiswaarts te keren, want om 18u hadden we afgesproken met Yohei voor het avondeten. We zaten echter nog behoorlijk vol van het middagmaal en hebben het dan maar bij een bescheiden maaltijd gehouden. Ik had spaghetti met tomatensaus en ansjovis, maar tegen mijn verwachtingen in lagen er niet gewoon stukje ansjovis tussen, maar hadden ze die helemaal in de saus gedraaid, zodat die wel zeer zout smaakte. Tijdens het eten hebben we veel gepraat en goed gelachen, al vroeg Ryo (een vriend van Yohei, en over het algemeen een zeer fijne jongen) zich af waarom ik niet met al zijn grappen lachtte. Dat was pas iets waarmee ik moest lachen!

De volgende dag was het nog vroeger opstaan geblazen, want ik zou met Hilde en Judith eindelijk naar Kyoto gaan voor een heuse berg- en boswandeling. Om geld te besparen (en omdat het toch een stap-dag zou worden) stapten we een eindje van ons vertrekpunt af van de trein. Dat vertrekpunt was in dit geval 銀閣寺 (ginkakuji, het zilveren paviljoen). Noem mij een barbaar, maar ik heb het nooit zo gehad voor al die tempels, en veel kan ik er dan ook niet over zeggen zonder dat het een saaie geschiedenisles wordt. Gelukkig was er een mooie zentuin rond, waar zelfs wat ludieke elementen in verwerkt waren. Zie de foto's!



Maar het was tijd om aan onze wandeling te beginnen, en na een bezinningsmoment (dat klinkt beter dan "rustpauze omdat we toch al een klein beetje moe waren") deden we dat dan ook. De tocht kan als volgt beschreven worden: trappen - bomen - trappen - nog meer trappen - stenen trappen - mooi uitzicht over Kyoto - lunch in het bos - trappen - zingen om de moed erin te houden - wiiieee, het gaat naar beneden - altijd maar naar beneden - aankomst. Het was in elk geval erg plezant, en ik kijk al uit naar een volgende gelijkaardige activiteit. Alles bij elkaar hebben we die dag zo'n 16 km gestapt (vaak bergop), dus we waren wel vrij tot heel moe wanneer we ons eindelijk op de treinzetels konden neerploffen. En wat past er beter na zo'n inspannende dag dan je eens goed te laten gaan en het ongezondst mogelijke eten naar binnen te spelen. Inderdaad, voor ons avondeten zijn we naar de McDonalds hier in de buurt gegaan. Opvallend daar was vooral de klassieke muziek op de achtergrond, dat is best wel aangenaam, zelfs bij zo'n soort eten.


Vandaag op het programma: informatievergadering in het Centrum voor Internationale Betrekkingen en... mijn eerste karaoke-sessie! Benieuwd wat dat wordt? Ik ook, dus ik vertel er volgende keer zeker meer over.

Tot dan neem ik afscheid met dit voorbeeld van uiterst angstaanjagende fauna

Ruben

PS: nu staan de foto's nog wat knullig naast elkaar, maar daar zal ik snel verandering in proberen te brengen (lees: van zodra mijn trage internetconnectie het toelaat)

Algemene vaagheid

Het is weer eens tijd om mijn belevenissen met jullie te delen. Ik heb er een fijn weekend opzitten, maar om daarover te lezen zullen jullie nog even moeten wachten tot mijn volgend blogbericht af is. Ik wou het hier namelijk eerst hebben over een opmerkelijk cultuurverschil dat mij opviel in de vorm van drie gsm-berichtjes.

Vrijdag, net voor de les begon, kreeg ik een mailtje van een adres dat mij onbekend was, maar aangezien ik twee dagen daarvoor een mailtje had gestuurd naar een van de verantwoordelijken van het orkest van de universiteit hier (waarover straks meer), dacht ik dat het wel van die kant zou komen. Het bericht zelf was echter zo vaag als het maar kon: "Sorry voor het late antwoord (al kon dit Japanse woord ook gewoon als bericht geïnterpreteerd worden), maar kan je op 29 oktober meedoen aan een activiteit?". Geen naam bovenaan of onderaan (zodat ik dus niet wist of het echt de bedoeling was dat ik dat bericht zou ontvangen), en aangezien ik niemand de laatste tijd een mail had gestuurd waarop ik zo'n antwoord terug zou kunnen krijgen, was ik best wel verward. Uiteindelijk bleek het van de backpackersclub (zie lager) te komen, en was het niet echt belangrijk, aangezien dat nog in een volgende vergadering aan bod zou komen.

Tijdens de les Japans kwam er dan een tweede mailtje, deze keer gelukkig wel van iemand die ik kende. Yohei, een jongen waarmee ik al meerdere keren had gepraat en die ons al vaker had geholpen niet verloren te lopen in het mistige administratieve bos dat Japan soms kan zijn, vroeg of het voor mij pastte om direct af te spreken aan het Centrum voor Internationale Betrekkingen. Verder niets, en ik weet nu niet of het aan mij ligt, maar als ik zo'n mail krijg denk ik automatisch dat er iets ergs gebeurd is of tenminste dat die persoon dringend iets moet vertellen. Ik heb dan ook meteen na de les teruggebeld - wat Yohei zeer vreemd vond (kijk maar naar zijn gezicht), want een gsm dient hier nog meer dan in België vooral om berichtjes te sturen - en gezegd dat ik er onmiddellijk heen ging. Uiteindelijk bleek er niets aan de hand, Yohei had gewoon zin om wat te praten en samen dingen te doen. Het was in elk geval leuk, dus klagen doe ik niet, maar ik heb hem toch wel uitgelegd waarom ik daar met een vrij bezorgd gezicht aankwam.

Het derde vage mailtje bereikte me vandaag. Terwijl ik me afvroeg hoe ik in godsnaam die verwarming van de toiletbril kon afzetten (het wordt té warm na een tijdje), kwam er weer een bericht van de backpackersclub binnen. Afspraak om 12.20, zelfde plaats als vorige week. Stuur mij zo een bericht in België, en je krijgt gegarandeerd kritiek van mij dat je niet anticipeert op het feit dat ik - om welke reden dan ook - vergeten zou kunnen zijn waar dat juist was. Het is immers maar een kleine moeite om dat even tussen haakjes te vermelden. In dit geval wist ik dus inderdaad niet welk lokaal dat dat was, maar gelukkig hadden Hilde en Judith het wel onthouden en kwamen we dus perfect op tijd.

Geen enkele van de drie gevallen heeft me dus echt problemen opgeleverd, maar het toont wel aan dat de mensen hier veel meer impliceren en weinig expliceren. Nu zijn er natuurlijk ook wel veel Belgen die bijvoorbeeld in het derde geval ook zo vaag zouden zijn, maar hier gebeurt het echt wel opmerkelijk frequenter. Ook in de Japanse taal wordt er trouwens veel meer geïmpliceerd dan in de meeste Westerse. Ik heb nu te weinig tijd om erover verder te filosoferen (wie mij kent weet dat ik dat maar wat graag zou doen), maar het is in elk geval een interessant verschil, waarmee ik waarschijnlijk nog vaak zal geconfronteerd worden. Vanaf nu zal ik er in elk geval beter op voorbereid zijn, en mij minder zorgen maken als er nog eens een Japanner mij een bericht stuurt dat hij mij meteen wil spreken :)

Status Quaestionis

*Eerst een kleine dienstmededeling: ik heb eindelijk een gsm gekocht (ja, zo een van die coole Japanse met allerlei snufjes die je toch niet gebruikt), en wie wil kan me vanaf nu dus ook daarop contacteren. Mijn telefoonnummer is 08061430797 (landcode Japan is trouwens +81), mijn gsm-mailadres ruben.vanbelle@ezweb.ne.jp.*

In de berichten hieronder heb ik enkel de mails verzameld die ik reeds rondgestuurd heb, maar vanaf nu is het dus de bedoeling van deze pagina een volwaardige blog te maken. Aangezien dit dus eigenlijk het eerste echte blogbericht is, is een kleine introductie op zijn plaats.

Zo vragen sommigen zich misschien af waar ik dat gekke internetadres vandaan haal. Zoals jullie weten, heet ik Ruben en studeer ik Japanologie aan de KU Leuven. Niets speciaals, zou je denken, tot je hoort wat dat in het Japans wordt. De "eu"-klank kennen ze hier niet en vervangen ze gewoon door "oe" (in het Japans "u" geschreven). De l wordt hier een zachte r, en dus krijg je in de plaats van Leuven "Roeven" (Ruuven). Als je dan nog eens weet dat de Japanse v heel erg lijkt op de b, en dat ze de u in mijn naam voor het gemak ook maar als "oe" uitspreken, kan je je dus wel voorstellen dat die twee heel erg op elkaar lijken qua uitspraak. Het heeft al heel wat vreemde situaties opgeleverd (zoals docenten die denken dat je ze niet goed verstaan hebt als ze je naar je universiteit vragen en je schijnbaar voor de tweede keer je naam zegt), maar bovenal is het een leuke manier om het ijs te breken. Vandaar dat ik bij 自己紹介 (jikoshoukai, jezelf voorstellen) altijd zeg: ルーヴぇンから来たルーベンと申します (ruven kara kita ruben to mooshimasu, ik heet Ruben en kom uit Leuven). Succes gegarandeerd!

Wat ik nog moet introduceren, zijn een aantal namen die hier zeker een paar keer gaan opduiken. Eerst en vooral de Leuvenaars. Er zijn hier twee mensen met wie ik twee jaar in de klas gezeten heb, namelijl Judith en Hilde. Dan is er nog Michael, die een jaar hoger zit, en Roos en Tinne, die al twee jaar meer ervaring hebben dan ik. Allemaal toffe mensen, dus jullie zullen er nog wel van horen. Daarnaast zijn er natuurlijk nog een hoop Japanners, die ik gaandeweg wel zal voorstellen als ik er iets significants mee beleef (lees: eindelijk hun naam kan onthouden). Zoals de meesten onder jullie weten, delen de buitenlandse studenten een kamer met een Japanner, en in mijn geval is dat Takuma, die nu aan zijn vierde jaar begonnen is. Hij studeert Frans, waardoor hij ook wat geïnteresseerd is in België. We praten elke dag wel wat, maar erg diepgaand is dat in elk geval nog niet. Maar dat komt misschien wel. Ten slotte zijn er nog de andere buitenlanders, die ik ook wel zal voorstellen als dat nodig blijkt te zijn.

Nog iets waar sommigen in geïnteresseerd zullen zijn, zijn de lessen die ik volg. Ik zet ze even op een rijtje.

• Japans 4b: zoals in de vorige berichten reeds uitgelegd, zit ik in niveau 4 voor Japans. Om de groepen beperkt te houden, werden de mensen uit die groep nog eens opgesplitst in 4a en 4b, en ik zit dus (net als Judith) in de b-groep. Van deze les hebben we twee koma (een koma is anderhalf uur) per week, dinsdag en vrijdag. We lezen vooral teksten uit ons handboek, wat uiteraard zeer goed is voor mijn kanji- en woordenschatkennis. Tussendoor wordt er dan af en toe gevraagd naar onze ervaringen met dingen die in tekst voorkomen, onze mening enz. Soms doen we echter ook andere dingen, zoals wat uitleg over het accent in het Japans (wat heel erg verschilt van het Nederlandse, dus aargh) of onomatopeeën. Elke les doen we ook een testje over de tekst die we de week daarvoor behandeld hebben, wat uiteraard nog beter is voor mijn kanji- en woordenschatkennis. Belangrijk bij die testen (die trouwens meetellen voor ons eindresultaat) is dat het echt over de kanji en woorden uit heel de tekst gaat, en niet enkel bijvoorbeeld over de nieuwe kanji die er in voorkwamen. Zo blijf je constant de kanji die je al zou moeten kennen herhalen, en zo'n oefening heb ik altijd wat gemist in Leuven.
  

• Contemporary Japan: de eerste les van de week, maandagmorgen om 9u, en meteen al een serieuze klepper. De docente, Fukui-sensei, had zichzelf voorheen al eens "The Dragon" genoemd, en het is niet moeilijk te raden waar ze dat vandaan haalt. Ze aarzelt immers niet om studenten te verbeteren op een soms nogal brutale manier, en het is daarom dat ik deze les erg leuk vind. Je wordt immers op een heel directe manier op je fouten gewezen, en merkt tegelijk ook dat iedereen fouten maakt, en dat dat dus helemaal niet erg is. Wel handig voor deze les is een goede dosis relativeringsvermogen, zodat je niet constant denkt dat de docente een pik op je heeft en je voor heel de klas belachelijk wil maken. Ze behandelt immers iedereen gelijk, of geeft in elk geval die indruk, iets wat volgens mij maar weinig docenten kunnen - bewust of onbewust.

• Japanse Literatuur: gegeven door Wittkamp, een Duitser met het daarbijhorende zware accent, die om de twee zinnen op het einde "ja" zegt en de volgende zin dan begint met "also". Dit semester zien we enkel poëzie, wat niet al te gemakkelijk, maar wel zeer interessant is. We concentreren ons op de zogenaamde "linked poetry", waarvan de verschillende delen met elkaar in verband staan op heel veel verschillende manieren. Zo moet het tweede gedicht bijvoorbeeld aansluiten bij het eerste, maar het derde moet daar dan weer mee breken. De prof is vriendelijk, maar ook wel wat aan de saaie kant. We lezen de gedichten de eerste weken zowel in het Engels als in het Japans, maar daarna enkel in het Japans, dus dat zal ook wel wat inspanning vergen. En bovenal alweer een goede kans om wat Japans bij te leren.

• Japans Recht: gegeven door een Japanse prof, die nog nooit eerder in het Engels les heeft gegeven en dan ook vrij slecht spreekt. Soms wel grappige versprekingen, zoals het feit dat hij telkens spreekt over "homepage" wanneer hij "site" bedoelt. Hij heeft vorige keer twintig minuten gesproken over de "homepage" van de Yakuza, terwijl hij daar gewoon met een wikipedia-artikel in zijn handen stond. Vaak is zijn gebrekkige Engels echter wel enerverend, aangezien hij daardoor maar heel traag les kan geven. Gelukkig vind ik de onderwerpen interessant (en ken ik er al iets van, aangezien het eigenlijk vooral gaat over politieke kwesties), anders zou ik deze les niet nemen. Voor de mensen van Leuven: het lijkt tot nu toe vrij veel op het vak maatschappelijke ontwikkelingen van Japan.

• Japanse Cultuur: gegeven door Stephen Gibbs, op en top Brit (gestudeerd aan Oxford, uiteraard) en "quite the peculiar character". Toen hij zichzelf voorstelde heeft hij twee keer zijn "willy" erbij betrokken ("it had turned blue!") en uitspraken als "amuse yourselves, my dears" zijn hem ook niet vreemd. Van buitenlandse studenten die hier al een tijdje zitten hebben we ook al een en ander over hem gehoord, maar aangezien ik me al een hele tijd geleden voorgenomen heb niet te veel op "het schijnt dat"-weetjes te vertrouwen, wacht ik liever nog wat af voor ik daar zelf iets over zeg. Het lesonderwerp, zoals de verschillen tussen de Japanse en westerse cultuur, en hoe daarmee om te gaan, is voor mijn in antropologie geïnteresseerde persoon in elk geval zeer interessant.

• Manga: ja, er is een apart vak over manga. Ik heb die dingen nog nooit gelezen, maar het lijkt me ook wel interessant de Japanse cultuur aan de hand daarvan te bestuderen. De prof komt uit Canada en we mogen hem Tim noemen. Elke week lezen en bespreken we fragmenten uit verschillende manga, en af en toe gaan we ook eens naar wat anime kijken. We moeten een paper van een tiental bladzijden schrijven over een manga naar keuze, en er is een examen, maar dat is "take home". Ik heb eigenlijk nog nooit een manga vastgehad, maar vind het wel een interessant deel van de Japanse cultuur en wil er zeker meer over weten.

• Pop Culture: hierbij zullen jullie je waarschijnlijk allerlei vreemde dingen voorstellen, en grappig genoeg zijn dat waarschijnlijk de dingen waar we les over gaan krijgen. J-pop, gekke televisieshows, Hello Kitty en andere kawaiimono (schattige dingen), het komt allemaal aan bod. Het beste is echter wat we in de vijfde week gaan doen: een karaoke-fieldtrip. Uiteraard zijn die onderwerpen wel serieus te behandelen, en gaan we dat dan ook doen. De prof is dezelfde als die van manga, Tim dus.
  

• Theeceremonie: we worden onderwezen in de oude Japanse traditie van thee zetten, aanbieden aan de gasten, drinken en de hele reutemeteut (wat hou ik toch van dat woord) errond. Elke les duurt ongeveer drie uur, en we moeten er allerlei gekke dingen voor kopen. Enige nadeel is dat het 15 euro per maand kost om eraan deel te nemen, aangezien de universiteit er geen geld voor wil geven (die van de rechten zijn er tegen omdat ze het geen academisch verantwoord vak vinden - stel je voor). Hierover vertel ik later zeker meer.

• Japanse Economie: een vak dat ik niet ga nemen, door de combinatie van nog maar een Japanse prof met gebrekkig Engels en een verschrikkelijk saai onderwerp, maar ik zet het hier toch even bij omdat ik jullie de unieke manier waarop je in dit vak je punten verdient niet wil onthouden. Aanwezigheid (zelfs zonder participatie) in de les telt mee voor maar liefst 40 procent van de punten. Als je altijd komt ben je er dus al bijna door. Participatie levert je nog eens 10 procent extra op, en hiervoor hanteert de prof een toch wel heel speciaal systeem. Er is een blad waarop je elke keer je een opmerking maakt of vraag stelt je naam mag schrijven, en aan de hand daarvan evalueert de prof dus hoe goed je meegewerkt hebt. Vanaf het moment dat je je mond opendoet mag je dus dat blad (dat altijd wel ergens in de klas rondzwerft) vragen om zelf op te schrijven dat je toch wel een erg waardevolle bijdrage aan de les hebt geleverd. Zo vroeg iemand wat een bepaalde afkorting betekende, waarna hij - ongetwijfeld terecht - fier het blad in ontvangst nam en zijn naam erop schreef. Ook die 10 procent is dus wel zeer gemakkelijk te verdienen. De rest van de punten staat op het examen, maar de prof haastte zich te melden dat dat absoluut niet moeilijk zou zijn en enkel over de grote lijnen zou gaan. Je zou je bijna beschaamd gaan voelen als je op dit vak geen 90 procent haalt.

Tot zover mijn lessen, nu over naar de activiteiten die ik daarbuiten doe/plan te doen. Veel tijd wordt uiteraard ingenomen door studeren, maar er blijft nog genoeg over voor wat ontspanning. Samen met Judith en Hilde ben ik van plan me aan te sluiten bij de backpackersclub. Die organiseert ongeveer elke maand wel een leuke activiteit zoals rugzaktochten in de bergen, maar ook duiken, raften en nog van dat moois. Afhankelijk van de activiteit blijven we dan een of meer dagen weg. We doen aan sport en ontdekken tegelijk mooie stukjes van Japan, ideaal dus.

Ik wil hier echter ook mijn muzikale vaardigheden onderhouden. Vandaar dat ik op zoek ben gegaan naar een fanfare of orkest, en het orkest van Kansai University zelf stond mij het meeste aan. Ik heb er dan ook vandaag contact mee opgenomen, en hoop dat ze snel (en positief) antwoorden. Naast dwarsfluit zal ik er immers zeker ook genoeg gelegenheid krijgen om mijn Japans te oefenen.

Zo, dit bericht zit erop. Nog twee dingen: het is misschien niet oninteressant ook de blogs van de andere Leuvenaars in Japan te lezen, zeker van degenen met wie ik hier samenzit. Zo kan je de ervaringen wat vergelijken, dingen lezen die ik vergeten ben te vermelden en nog wat extra foto's zien. En dat brengt me bij het tweede punt: de foto's die ik getrokken heb zullen hier te bewonderen zijn. Momenteel staan er nog maar een paar op, maar dat zullen er snel meer worden. De bedoeling is ook wat foto's te verwerken in mijn blogberichten, dus dan kom je ze wel automatisch tegen.

Tot gauw
Ruben